Velaj, Alisa: Rrëfenjë pellegrinësh

Askush s’merr mundimin
Ta dëgjojë rrëfenjën prej fillimit.
Gjethja është gjethe
Dhe pema është pemë.
E gjelbra prore mbetet
Iluzion pamor,
A shtrat i drunjtë pavetëdije.

Njëherë dashurova bredhin që s’ishte bredh
Dhe tremba vetminë me degë kaltërsie.
Pastaj aq shumë më lodhi pagjumësia
Sa rashë e lehtë pupël mbi kurora pemësh.

E pikërisht këtu nis përralla,
E asaj ç’ka pelegrinët të thanë për mua;
Se njëherë paskam qenë krejt prej mishi,
Por më pas - thurimë gjethnaje,
Një natë shtatori humba aftësinë
Që të ndiej afshet e kurmit tënd.

E ftohtë si në gjenet e origjinës,
Frymoj netëve nën hije qirinjsh
Pa kuptuar kurrfarë gjëje
Nga loja e brishtë e flakëzës.

... Dhe rrëfenja mbaron çdo natë me hënë
Kur ti i dehur nga lëbyrje trupash
U falesh Venerave me fytyra të mjegullta.

Pelegrin i trishtë
I udhëve ku pemët s’kanë gjethe ...