Frashëri, Naim: Fyelli
Fyelli (Albán)Pa dëgjo fyellin ç’thotë Tregon mërgimet e shkreta, Qahet nga e zeza botë Me fjalë të vërteta.
Që kur se më kanë ndarë Nga shok’ e nga miqësija, Gra e burra kanë qarë Nga ngashërimet e mija!
Krahërore e kam çpuar E kam bëre vrima vrima, Dhe kam qar’ e kam rënkuar Me mijëra psherëtima!
Dhe me botën e gëzuar Bëhem shok edhe marr pjesë, Dhe me njerës të helmuar Bënem mik me besa-besë.
Puna si do që të bjerë Unë qanj me mallëngjime, Më çdo vënt e kur-do-herë Psherëtin zëmëra ime!
Gjithë bota më dëgjojnë Po së jashtëmi më shohin, Dëshirën s’m’a kupëtojnë Zjar’ e brendëshmë s’m’a njohim.
Njerëzit me mua rrinë, Unë qanj’ e mallëngjehem, Po dufn’ e pshehtë s’m’a dinë Andaj kurrë s’përdëllehem.
Gjith’ ata që janë ndarë Fyellit shokë ju bënë, Shkallët’ e tij disa farë, Na shkalluan mëndjen tënë.
Rrëmet i njerëzisë! Zër’ i fyellit s’ësht’ erë, Ky ësht’ zjarr’ i dashurisë Që i ra kallamit mjerë!
I ra qiellit e ndriti, I ra zëmrësë e nxehu, I ra verës e buçiti, I ra shpirtit, dhe e dehu.
I dha erë trëndafilit I dha dritë bukurisë, I dha këngëtë bilbilit, I dha shije gjithësisë.
Ay zjar i ra në qiej, Edhe duke përvëluar, U bënë kaq yj e diej, Që i mba Zoti ndër duar,
Nga ky zjar Zot’ i vërtetë, Që ka ngehur gjithësinë, Hoth një shkëndijë në jetë, Dhe bëri soje njerinë.
More zjar i bekuar! Unë me ty jam përzjerë, Pa jam tretur e kulluar, Po të kam shpirt, mos më lerë.
|
Kérjen fordítást! |