Bachmann, Ingeborg: A játék véget ért (Das Spiel ist aus Magyar nyelven)
Das Spiel ist aus (Német)Mein lieber Bruder, wann bauen wir uns ein Floss und fahren den Himmel hinunter? Mein lieber Bruder, bald ist die Fracht zu gross und wir gehen unter.
Mein lieber Bruder, wir zeichnen aufs Papier viele Länder und Schienen. Gib acht, vor den schwarzen Linien hier fliegst du hoch mit den Minen.
Mein lieber Bruder, dann will ich an den Pfahl gebunden sein und schreien. Doch du reitest schon aus dem Totental und wir fliehen zu zweien.
Wach im Zigeunerlager und wach im Wüstenzelt, es rinnt uns der Sand aus den Haaren, dein und mein Alter und das Alter der Welt misst man nicht mit den Jahren.
Lass dich von listigen Raben, von klebriger Spinnenhand und der Feder im Strauch nicht betrügen, iss und trink auch nicht im Schlaraffenland, es schäumt Schein in den Pfannen und Krügen.
Nur wer an der goldenen Brücke für die Karfunkelfee das Wort noch weiss, hat gewonnen. Ich muss dir sagen, es ist mit dem letzten Schnee im Garten zerronnen.
Von vielen, vielen Steinen sind unsre Füsse so wund. Einer heilt. Mit dem wollen wir springen, bis der Kinderkönig, mit dem Schlüssel zu seinem Reich im Mund, uns holt, und wir werden singen:
Es ist eine schöne Zeit, wenn der Dattelkern keimt! Jeder, der fällt, hat Flügel. Roter Fingerhut ist's, der den Armen das Leichentuch säumt, und dein Herzblatt sinkt auf mein Siegel.
Wir müssen schlafen gehn, Liebster, das Spiel ist aus. Auf Zehenspitzen. Die weissen Hemden bauschen. Vater und Mutter sagen, es geistert im Haus, wenn wir den Atem tauschen.
|
A játék véget ért (Magyar)Bátyám, tutajt mikor építünk, az égről úsztatunk majd? Bátyám, terhétől elmerülünk, a víz alá hajt.
Bátyám, rajzoljunk papiroson sok országot; sínívet. Ügyelj, e sötét vonalakon akna magasba repíthet.
Akkor karóhoz kössenek, ordítsak megkötözve. Te már a holtak völgyéből ügetsz, s mi elfutunk együtt messze.
Befed ébren a sátor és a cigánytanya, hajunkból homok cseppen, enyém, tied s a világ kora évekkel mérhetetlen.
Be ne csapjon a holló, a pókfonál, bozótban kelepce, vigyázzad, Eldorádóban ne egyél, ne igyál, korsókban habzik a látszat.
Aranyhid tündéréhez eljutó, kinél még él a szó, azé a szerencse. Bevallom, a multkori hó eláztatta a kertbe.
A sok, sok kő lábunk sebesre zúzta. Egyik gyógyul. Azzal ugorjunk, mig a gyermekkirály, szájába birodalma kulcsa, értünk nem jő, s akkor daloljunk:
Haj, de gyönyörű idő, amikor datolya nő! Szárnnyal zuhan az ember. Piros gyüszüvirág a szemfedőt szegő, reám hullsz szerelemmel.
Aludni kell. A játék véget ért. Lopózz. A fehér ingek lebegnek. Apám, anyám mondja, szellem kisért, pedig csak két lehellet.
|