Ady Endre: A mi gyermekünk

Bús szerelmünkből nem fakad
Szomorú lényünknek a mása,
Másokra száll a gyermekünk,
Ki lesz a vígak Messiása,
Ki majd miértünk is örül.

Ha jönnek az új istenek,
Ha jönnek a nem sejtett órák,
Valamikor, valamikor
Kipattannak a tubarózsák
S elcsattan hosszú csoda-csók.

Mások lesznek és mink leszünk:
Egy napvirág-szemű menyasszony
S egy napsugár-lelkű legény.
A tubarózsa illatozzon
S áldott legyen a mámoruk.

S áldott legyen, ki: te meg én,
Ki az övék, kiért mi sírtunk,
Kit forró lázunk eldobott,
Öleltetőnk, kit sohse bírtunk,
Ki másoké: a gyermekünk.

Kit napvirág és napsugár
Új igére, új dalra termett,
Áldott legyen, ki eljövend,
Az idegen, nagyálmú Gyermek,
Kit küldtek régi bánatok.

El nian tristan amoron ne fontas,
La alia de nia trista estaĵo,
Nia infano en alian flugas,
Kio estas la Mesio,
Kio por nin ankaŭ ĝojas.

Se venas la novaj Dioj,
Se la nekonataj tempoj venas,
Iam, iam
La tuberosoj disvolviĝas,
Kaj knalas la mirinda kiso.

La alia estos kaj ni estos:
Unu heliantema okula fianĉino
Unu heliantema anima fraŭlo.
La tuberoso odoru
Kaj benita ilia ebrio estu.

Kaj benita estu, kio:tu,mi,
Kio estas ilia, por kio ni ploris,
Kion nia febro forjetis,
Brakisto, kion ni niniam toleris,
Kio estas alia: nia infanis.

Kion heliantemo kaj sunradio
En novan vorton, kanton kreskis,
Estu benita, kio alvenas,
La fremda, revula infano,
Kion sendis malnovaj malĝojoj.