Beney Zsuzsa: A vendég

Párnámon alszik, elzavarhatatlan,
mint macska, úgy dagaszt lábaimon
minden éjjel. Már test, megfogható.
Úgy ölelem, oly kétségbeesetten

mint már nem vágyakozó szerető
kit épp a vágy hiánya, a magány
kényszerít a másikra rátapadni.
Mitől félek jobban? Hogy eltűnik

vagy attól, hogy örökösen jelen van?
Mielőtt ismertem, erdőn, mezőn
úgy jártam, úgy suhantam mint a szél,
menekültem, mint Koré, álruhában.

Hij slaapt op mijn kussen, is niet weg te jagen,
als een kat schurkt hij langs mijn benen
elke nacht. Hij is een lichaam al, aanraakbaar.
Ik omhels hem, en doe dit zo wanhopig

als een minnaar die niet meer begeert,
en juist door dit ontbreken, door de eenzaamheid
gedwongen is zich aan een ander vast te klampen.
Waar ben ik banger voor? Dat hij verdwijnt

of dat hij altijd maar aanwezig is?
Voor ik hem kende, snelde ik door bossen
en weiden, suizend als de wind,
ik vluchtte als Persephone, vermomd.