Füst Milán: Zsoltár

Ó Uram, engem bántanak
Csendes vagyok, félek, kis helyre, sarokba meghuzódom
És utánam jönnek, üszkösbottal szurkálnak szörnyű módon,
Fázékony testemmel jeges vízbe rántanak

Ó Uram, én mozogni nem kívánok
Én pici helyen dideregve űlni akarok, én komplikációktól félek:
S tiszta ruhámmal, ujjaimmal ragadós mézfürdőbe lök az Álnok
És kijövök és piszokban élek

Én sírni sem akarok: és szemeim
Mély kútjai a vizet zuhogva ontják
Én más lehelletét útálom s gyakorta mosom kezeim

Mért kell hát érintkeznem, mértkeli élnem, mért nem bontják
Hűs, tiszta, örök-ágyam tiszta angyalok?
Vagy mért, hogy ebszájjal magamtól mindenkit el nem marhatok?

O, Boże, dręczą mnie,
Boję się, kryję po kątach, drżę w mojej norze.
Przychodzą po mnie, ogniem przeszywają,
Do wody lodowatej ciało me wrzucają.

O, Boże, chcę znieruchomieć,
Zmartwieć, żyć bez ruchu, bez zmiany.
Lecz Zły pcha mnie w kipiel grzechów lepką,
O, moje czyste ręce; co się stało z Wami?

Nie chcę już płakać, ale z oczodołów
Leją się zdroje łez, czuję oddech,
Gryzę dłonie pies wściekły

Czemu anioł nie złoży mnie w śmiertelnej pościeli,
Czemu muszę wciąż obcować z Wami,
Straconymi czarnymi duchami?