Fabó Kinga: Jeszenyina-Duncan tánca

Mint a szobrok, a szobrok. Napfényes, hosszú mozdulatok.
Alig volt mosolya. De ha volt, az nagyon.
A rítus szépsége tört át a ritmuson.

Csak forgott és forgott és forgott.
Könnyedén siklott. Lobogott.
Szavának súlya volt. De szólni nem tudott.

Forgott a kígyóbűvölő és forgott a sál,
forgott a félkör, a tengerpart és forgott a lány,
külön a táncosnő és külön a tánc ...

Mások ünnepe ez:
a nem hasonult múlt.
Ő az illatot táncolta hozzá.

Στην αρχή σαν άγαλμα. Μετά, λες και ο ήλιος γεννήθηκε μέσα της,

η μεγάλη χειρονομία.

Ένα μικρό χαμόγελο, τότες όλα έτσι.

Η ομορφιά

της ιεροτελεστίας  έλαμψε,

περιστροφή, στροβίλισμα.

Στροβίλισε και στροβίλισε,

φλεγόμενη

μόνο το σώμα μίλησε, το σώμα  που έγινε

η γλώσσα της.

Ο χορός της  ένα ξόρκι 

σαν έλικα μετουσιωμένη στροβιλίζει τον αέρα

και

το σάλι της, μισός κύκλος γύρω της,

η καμπύλη της θαλάσσιας ακτής και

το κορίτσι,

η χορεύτρια και ο χορός ξέχωρα………

(Μετάφραση Παύλος Λεοντίου Ιωάννου )

Paulos Ioannou