Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Kölcsey Ferenc: Zrínyi második éneke

Kölcsey Ferenc portréja

Zrínyi második éneke (Magyar)

Te lásd meg, ó sors, szenvedő hazámat,
Vérkönnyel ázva nyög feléd!
Mert kánya, kígyó, féreg egyre támad,
És marja, rágja kebelét.
A méreg ég, és ömlik mély sebére,
S ő védtelen küzd egyedűl,
Hatalmas, ó légy gyámja, légy vezére,
Vagy itt az óra, s végveszélybe dűl!

Áldást adék, sok magzatot honodnak,
Mellén kiket táplál vala;
S másokra vársz, hogy érte vívni fognak?
Önnépe nem lesz védfala?
Szív, lélek el van vesztegetve rátok;
Szent harcra nyitva várt az út,
S ti védfalat körűle nem vonátok;
Ő gyáva fajt szült, s érte sírba jut.

De szánjad, ó sors, szenvedő hazámat!
Te rendelél áldást neki:
S a vad csoport, mely rá dühödve támad,
Kiket nevelt, öngyermeki.
Taposd el a fajt, rút szennyét nememnek;
S míg hamvokon majd átok űl,
Ah tartsd meg őt, a hűv anyát, teremnek
Tán jobb fiak, s védvén állják körűl.

Törvényem él. Hazád őrcsillagzatja
Szülötti bűnein leszáll;
Szelíd sugárit többé nem nyugtatja
Az ősz apák sírhalminál.
És más hon áll a négy folyam partjára,
Más szózat és más keblü nép;
S szebb arcot ölt e föld kies határa,
Hogy kedvre gyúl, ki bájkörébe lép.



Druga pieśń Zrínyiego (Lengyel)

Llituj się, losie, nad mym biednym krajem,
Jęczy ku tobie, krwią ubroczon!
Spójrz, wąż, krogulec i robactwa zgraje
Pięrś jego gryzą, rwą i toczą.
Przeciwko żądłom, dziabąm i truciznom
Walczy samotnie i bezradnie –
Rozpostrzyj skrzydłą nad moją ojczyzną
I broń jej losie, bo bez życia padnie.

Błogosławiłem tę ziemię znękaną
I liczne dałem jej potomstwo:
Czemu w obronie jej dzieci nie staną?
Czemu nie spieszą z krwawą pomstą?
Lud musi czoła stawić sile wrażej
I bronić matki w złej godzinie -
A wyście murem nie stali na straży:
Jesteście tchórze, przez was kraj ten zginie.

Zlituj się, losie, nad mym biednym krajem!
Patrz, coś dał ziemi mej rodzinnej:
Te, co opadły ją, krwiożercze zgraje
To przecież są jej własne syny.
O, zdepcz to plemię wyrodne, plugawe,
Niech grób czym prędzej je pochłonie;
Lecz chroń ojczyznę - gdy zmyje niesławę,
Potomstwo prawe pocznie w płodnym łonie.

Ojczyzny twej gwiazdozbiór zapomniany
Zajdzie z jej własnych dzieci winy,
Już na zmartwiałych ojców twych kurhany
Nie pada jego pobłask siny.
Czterech rzek brzegi - taka moją; wola –
Zaludni inne, lepsze plemię;
Pięknie rozkwitać będą żyzne pola,
Radość i szczęście rozjaśni tę ziemię.



KiadóPaństowowy Instytut Wydawniczy, Warsawa
Az idézet forrásaAntologia poezji węgierskiej

minimap