Elsschot, Willem: Az öreg panasza (De Klacht van den Oude Magyar nyelven)
De Klacht van den Oude (Holland)Ik word aan 't oud zijn niet gewend. De lichtelaaie die 'k heb gekend zit nog te diep in mijne knoken en blijft mij dag en nacht bestoken.
Mij beetren heb ik steeds gewild, en menig, menig uur verspild aan op te zien naar ginder boven, aan bidden leeren en gelooven.
Helaas, ik schaam mij en beken dat ik wel diep verdorven ben. Want God en Ziel en andere dingen waarvoor de menschen psalmen zingen,
Geweten, Vaderland in nood, de Sterrenhemel en de Dood, het wil, het wil tot mij niet spreken, wat ik ook tracht het ijs te breken.
Maar waar ik wèl toe ben bereid, dat is voor elke jonge meid zooals er honderdduizend loopen, de kleeren van mijn lijf verkoopen
en heel mijn huis en heel mijn vrouw. Ik zou het doen, en geen berouw zou in mijn oogen staan te lezen, en 't zou nochtans een misdaad wezen.
Wanneer ik langs de huizen trek loert men mij na, als ware ik gek, alsof mijn plannen en mijn zonden op mijnen rug te lezen stonden.
Ik ben een schurk, ik ben een hond, geen rustplaats waard in heil'gen grond, en 'k wil een hoog rantsoen betalen voor elken bundel zonnestralen:
Maar laat mij doen met eigen vuur wat ik verkies, zoolang ik duur. En plaag ons niet: mij arme stakker, en Satanlief, mijn laatste makker.
|
Az öreg panasza (Magyar)Vénségem terhe oly nehéz. De bennem az élet merész, csontjaimban túl mélyen él még, s táplálja szívem szenvedélyét.
Folyvást javulni szeretnék; megtanultam a sok leckét, hinni próbáltam, nem átkozni, s az égre nézni, imádkozni,
de szégyellve beismerem; csak az élet az istenem, - nem mint kik zsoltárt énekelnek, s büntetlenül az égre kelnek
magasztosan, de jaj, hozzám nem szól az isten, mérges rám. Lelkiismeret, haza, halál, elfordul tőlem, s lenéz talán.
Bűnöm, hogy hajlandó vagyok eladni földi angyalok csókjáért házamat, hitvesem, - úgy ég bennem még a szerelem.
S megbánást sose hazudok, pedig tudom, aljas dolog, ha megteszem és megtehetném, - testem bármennyire lehet vén.
Ujjal mutogatnak reám, mondván: ott megy a Don Juan, mintha hátamra lenne írva bűnöm, s terhe húzna a sírba.
Züllött vagyok, de nem bánom, ha a föld kivet: halálom előtt minden marék örömért magasabb árat fizetek én.
Hagyjatok, amíg élhetek, amíg csalnak az édenek, - a test ördöge a barátom, vele égek a tivornyákon.
|