Jellema, C.O.: August von Platen

Hem baatte het niet wanneer zijn oog blonk

bij 't aanschouwen van schoonheid langs de Tiber;

al waren zijn sonnetten zwaar kaliber,

hij miste kiezen, vroeg, zijn adem stonk.

Bellini, Titiaan - en altijd liep er

dwars door de peinture een romeinse bonk

die hem geen liefde, wel liederen schonk.

Waarvoor hij leefde, leed en stierf. Hij schiep er

dit monument mee van zelfmededogen:

schoonheid behelst dood, liefde heeft gelogen,

lauwerkransen brengen vertraagd geluk.

Schaamte door trots, geest door natuur bedrogen.

Rijmwoord werd moord. Van wie hij was bevlogen

in een vers sloeg zijn laatste hoektand stuk.

Szemében nem segített semmi báj

a Tiberis mellett szépekre lesve;

bármily kaliber volt minden szonettje,

kihullt sok foga rég, bűzlött a száj.

Bellini, Tizián – s mindég átlejte

a pictúrán egy római titán,

kinél szerelmet nem, de dalt talál.

Azért élt, szenvedett, múlt ki. Teremtve

hozzá önrészvétből e monumentet:

szépség halált hoz, szerelem nem menthet,

örömet a babér megkésve ád.

Büszkén a szégyen, szellemen természet

térül. A rím gyilkol, s kiért versbe réved

kiveri majd utolsó szemfogát.