Nijhoff, Martinus : Ad infinitum

De dienstmaagd giet van het geslachtelam

het bloed de schaal uit. Gij legt naast de haard

nieuw hout neer, vrouw, wier schoot mijn stem bewaart.

De spiegel blinkt. Het vlees hangt in de vlam.

Diep in het bos huilt een wolvin die baart,

en mijn stamvader die de deur inkwam

verheft wat hij als welp het nest uitnam

en nu een kind is, blank en onbehaard.

Wij staan één ogenblik, hij, ik en 't wicht

dat aan zijn schouder leunt, naar dit vertrouwd

tafreel te zien: een wit vertrek, vol licht,

vol geur van vlees en pas getimmerd hout,

vol kort geluk, telkens opnieuw gesticht,

een hofstee op een open plek in 't woud.

1934

A bárányvért kiönti a cseléd,

A tükör csillog, húst nyaldos a láng.

A kandallóhoz lerakod a fát

Nő, ki méhedben hangom neveléd.

Vonyít az erdőn farkasszuka vár

Kölykére, s aki az ajtón belép

Atyám, kölyköt emel – csupasz fehér –

a fészekből, s közben az gyerek már.

Egy perc ott állunk, ő, a nő, meg én;

S a nő vállára dől, milyen laza

a kép: fehér lakás, körbe a fény,

A hús szaga, a friss fa illata

Mind újra gyúrt öröm, erdő ölén

Tisztás övezte fészek, a tanya