Rawie, Jean Pierre: Sterfbed

Mijn vader sterft ; als ik zijn hand vasthoud,

voel ik de botten door zijn huid heen steken.

Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken

en is bij elke ademtocht benauwd.

Dus schud ik kussens en verschik de deken,

waar hij met krachteloze hand in klauwt ;

ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud,

en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.

Wij volgen één voor één hetzelfde pad,

en worden met dezelfde maat gemeten ;

ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten

zoals hij bij zijn eigen vader zat :

straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten

hoe machteloos ik hem heb liefgehad.

Apám haldoklik, én fogom kezét,

a bőrön át a csontjait érzem.

Beszélni nem tud, minek is kérdem,

hallom a lélegzet nehéz neszét.

Felrázom a párnát, húzom a paplant,

amibe gyenge bénult keze túr;

a gyermek maradok még századokon túl,

s a tartozásom már behajthatatlan.

Egymás után térünk egyazon útra,

egy mérték mér megmértet s mérlegelőt;

úgy látom, magam keze után nyúlva,

ahogy ő ülhetett apja előtt:

most itt eltűnik, s végül sose tudja,

milyen tehetetlen szerettem őt.