Verde, Cesário: Deslumbramentos
Deslumbramentos (Portugál)Milady, é perigoso contemplá-la, Quando passa aromática e normal, Com seu tipo tão nobre e tão de sala, Com seus gestos de neve e de metal.
Sem que nisso a desgoste ou desenfade, Quantas vezes, seguindo-lhe as passadas, Eu vejo-a, com real solenidade, Ir impondo toilettes complicadas!...
Em si tudo me atrai como um tesouro: O seu ar pensativo e senhoril, A sua voz que tem um timbre de ouro E o seu nevado e lúcido perfil!
Ah! Como me estonteia e me fascina... E é, na graça distinta do seu porte, Como a Moda supérflua e feminina, E tão alta e serena como a Morte!...
Eu ontem encontrei-a, quando vinha, Britânica, e fazendo-me assombrar; Grande dama fatal, sempre sozinha, E com firmeza e música no andar!
O seu olhar possui, num jogo ardente, Um arcanjo e um demônio a iluminá-lo; Como um florete, fere agudamente, E afaga como o pêlo dum regalo!
Pois bem. Conserve o gelo por esposo, E mostre, se eu beijar-lhe as brancas mãos, O modo diplomático e orgulhoso Que Ana de Áustria mostrava aos cortesãos.
E enfim prossiga altiva como a Fama, Sem sorrisos, dramática, cortante; Que eu procuro fundir na minha chama Seu ermo coração, como um brilhante.
Mas cuidado, milady, não se afoite, Que hão de acabar os bárbaros reais; E os povos humilhados, pela noite, Para a vingança aguçam os punhais.
E um dia, ó flor do Luxo, nas estradas, Sob o cetim do Azul e as andorinhas, Eu hei-de ver errar, alucinadas, E arrastando farrapos - as rainhas!
|
Káprázat (Magyar)Milady, veszedelmes önre nézni, Míg illatozva, rendben elsuhan, Zsánere oly nemes, oly szalonbéli, Hó s fém hidege gesztusaiban.
Mulatságára s terhére sem lennék, De hányszor látom, nyomdokát követve, Hogy királyin, emelkedetten ellép, És mindig komplikált a toalettje!...
Mint gazdag kincs, úgy vonz egész alakja: A lénye úrias, ábrándozó, A hangszínének arany árnyalatja, S arcéle, tiszta, fehér, mint a hó!
Ó! hogy lenyűgöz, és mennyire bódít... S mint a Divat, páratlan kecsessége Fölös kellemmel, nőiesen hódít, És mint a Halál, csupa fennkölt béke!...
Úgy esett tegnap, hogy megjönni láttam, Mily angolos, a lelkem megriadt; A végzet asszonya, mindig magában, Járása csupa zene s öntudat!
Pillantásában ármányszikra repked, Egy arkangyal s egy démon gyújtja fényre; Akár a tőr, oly élesen sebezhet, És simogat, mint karmantyúnak prémje!
Hát jó. A jeget hitvesül fogadja, S ha fehér kezét csókkal illetem, Ausztriai Anna stíljét adja, Diplomatikusan és dölyfösen.
S folytassa, mint a Fáma, fennhéjázón, Mosolytalan, dramatikusan, éllel; Ha magábaolvasztaná a lángom Sivár szívét, mint brilliánst, hevével.
De jaj, milady, ne olyan kevélyen, Királyi barbárokra jő a vég; S a megalázott népek, sűrű éjen, Bosszútőreik élesítik épp.
S egy nap, az úton, ó Luxus virága, Kék szatén ég alatt, hol fecske reppen, Szemem még őrülten bolyongni látja A királynőket - rongyos, elesetten!
|