Morgenstern, Christian: A féléjfél (Der Zwölf-Elf in Hungarian)
|
Der Zwölf-Elf (German)Der Zwölf-Elf hebt die linke Hand: Da schlägt es Mitternacht im Land.
Es lauscht der Teich mit offnem Mund. Ganz leise heult der Schluchtenhund.
Die Dommel reckt sich auf im Rohr. Der Moorfrosch lugt aus seinem Moor.
Der Schneck horcht auf in seinem Haus; desgleichen die Kartoffelmaus.
Das Irrlicht selbst macht Halt und Rast auf einem windgebrochnen Ast.
Sophie, die Maid, hat ein Gesicht: Das Mondschaf geht zum Hochgericht.
Die Galgenbrüder wehn im Wind. Im fernen Dorfe schreit ein Kind.
Zwei Maulwürf küssen sich zur Stund als Neuvermählte auf den Mund.
Hingegen tief im finstern Wald ein Nachtmahr seine Fäuste ballt:
Dieweil ein später Wanderstrumpf sich nicht verlief in Teich und Sumpf.
Der Rabe Ralf ruft schaurig: ,Kra! Das End ist da! Das End ist da!'
Der Zwölf-Elf senkt die linke Hand: Und wieder schläft das ganze Land.
|
A féléjfél (Hungarian)Féléjfél emeli kezét s már éjféltől kong a vidék.
A kis tó szájtátva fülel, szurdokeb vonítást lehell.
Házában fölriad a csig, s a krumplegér sem aluszik.
Megáll, pihen a csalifény egy szél törte ág tetején.
Pofát vág Zsófi, a ripők, a holdjuh be is perli őt.
Szélfútt test bitón leng-suhan, gyerek sír messzi faluban.
Csókot vált ez órába’ pont két frissen eljegyzett vakond.
Hanem a lúdvérc a setét erdőn nem rejti el dühét:
lám egy harisnya s benne láb nem merült el, hol mély a láp.
Rikolt a holló: „Kár, be kár! Mindennek vége, vége már!”
Féléjfél leejti kezét, s már szunnyad ismét a vidék.
|