Schlußgesang (Die Albigenser) (German)
Wofür sie mutig alle Waffen schwangen Und singend in die Todesfeuer sprangen, Was war es? trotzte hier ein klarer Blick Ins Herz der Freiheit jedem Mißgeschick? War's Liebe für die heilige, erkannte, Die heißer als die Scheiterhaufen brannte? War's von der Freiheit nur ein dunkles Ahnen, Dem sie gefolgt auf allen Schreckensbahnen? Mehr nicht! – doch soll die Edlen darum eben Bewunderung und Wehmut überleben. O ernste Lieb zur Freiheit, schönes Werben, Wenn ihre Spur genügt, dafür zu sterben! –
Und dringt die Frage weiter in mein Lied, Warum es nicht so wilden Graus vermied, Warum es ruft nach jenes Greuels Schatten, Den die Geschichte froh war zu bestatten? Wozu begrabnes Leid lebendig singen Und gegen Tote Haß dem Herzen bringen? Hat unsre Zeit nicht Leids genug für Klagen? Hat Haß nicht manchen, der da lebt, zu schlagen?
Doch weile auf der Vorwelt unser Blick, Die Vorwelt soll uns tief im Herzen wühlen, Daß wir uns recht mit ihr zusammenfühlen In ein Geschlecht, ein Leben, ein Geschick.
Der Wandrer gibt dem Freund, der nach ihm schreitet, Wo sich der Scheideweg im Walde spreitet, Den Weg, den er gewandelt, treulich kund, Er streut ihm grüne Reiser auf den Grund; So ließen uns die alten Kämpfer Zeichen: Die Trümmer ihres Glücks und ihre Leichen.
Geteiltes Los mit längstentschwundnen Streitern Wird für die Nachwelt unsre Brust erweitern, Daß wir im Unglück uns prophetisch freuen Und Kampf und Schmerz, sieglosen Tod nicht scheuen. So wird dereinst in viel beglücktern Tagen Die Nachwelt auch nach unserm Leide fragen.
Woher der düstre Unmut unsrer Zeit, Der Groll, die Eile, die Zerrissenheit? – Das Sterben in der Dämmerung ist schuld An dieser freudenarmen Ungeduld; Herb ists, das langersehnte Licht nicht schauen, Zu Grabe gehn in seinem Morgengrauen. Und müssen wir vor Tag zu Asche sinken, Mit heißen Wünschen, unvergoltnen Qualen, So wird doch in der Freiheit goldnen Strahlen Erinnerung an uns als Träne blinken.
Nicht meint das Lied auf Tote abzulenken Den Haß von solchen, die uns heute kränken; Doch vor den schwächern, spätgezeugten Kindern Des Nachtgeists wird die scheue Furcht sich mindern, Wenn ihr die Schrumpfgestalten der Despoten Vergleicht mit Innozenz, dem großen Toten, Der doch der Menschheit Herz nicht still gezwungen Und den Gedanken nicht hinabgerungen.
Das Licht vom Himmel läßt sich nicht versprengen, Noch läßt der Sonnenaufgang sich verhängen Mit Purpurmänteln oder dunklen Kutten; Den Albigensern folgen die Hussiten Und zahlen blutig heim, was jene litten; Nach Huß und Ziska kommen Luther, Hutten, Die dreißig Jahre, die Cevennenstreiter, Die Stürmer der Bastille, und so weiter. Uploaded by | P. T. |
Source of the quotation | http://www.zeno.org |
|
|
Az Albigensek záróéneke (Hungarian)
Amért küzdöttek, hősin kardra kelve, amért máglyára mentek énekelve, mi volt az? Tán fényes, látó szemük bevillant, bár balsors tört ellenük, a szent Szabadság fölismert szívébe, s imádták, máglyáknál is hőbben égve? Vagy bennük csak halk sejtelme borongott, míg kínok közt járták a bús porondot, s nem több? – ám hősi emléküket éppen ezért kell fénybe s gyászba szőni szépen: Ó, lehet-e a dús, szabad vágy talmi, ha, ki csak sejti is, kész érte halni?
S tán új kérdés faggatja bús dalom: miért kél benne oly sok borzalom, miért, hogy hantot tűnt iszony felett tár, mit a Történet boldogan feled már? Elföldelt kínt miért új létre hívni, halottak ellen gyűlölködve vívni? Hát nincs elég friss kínja a jelennek? s nem jár gyűlölség élő becstelennek?
Ám mégis, múltba hadd nézzen a szem, a tűnt idő szívünk hadd szántsa mélyre, a bús jelen így egybeforrva véle egy sors, egy élet, egy vérség leszen.
A vándor azt, hogy hol kövesse híve, ha szétágaz ösvénye vadon íve, úgy jelzi meg, hogy a bejárt utat zöld ággal hintve, jó irányt mutat. Így vár, a tűnt küzdők útjára hullva törött boldogság és sok drága hulla.
Régmult harcos sorsokkal egybenőve táguljon szívünk büszkén a jövőbe, hogy prófétás kedv vidám heve gyújtson, bár vesztes harc borús halála sújtson: mert jő a perc és boldogabb napokban felénk is hű utódok szíve dobban.
A mi korunk miért oly vad, komor? loholva, tépve, daccal, mire forr? Meghalni, míg árny ül a látkörön: ezért nincs bennünk türelem s öröm, ez fáj: mohón a régvárt fényre vágyva ólmos hajnalban dőlni síri ágyba. De bár a nap késik, s mi porba omlunk, izzó vágyakkal, bosszútlan sebekkel, lesz még aranyszabadság, drága reggel, s tüzén könnycsepp ragyog majd: szólni rólunk.
Ne véljétek hát, hogy juházni hárul dalom haragja holtakról, a márul, sőt hirdetem: gyönge, késő szülöttek, az éji rémtől balga, aki retteg! Nézzétek a sok dib-dáb mai cenket, nem érik föl a nagy, holt Innocentet, holott szavára sem szűnt meg dobogni az emberszív s a Gondolat lobognil
A fényt az égről nem lehet lemarni, napot sötét csuhákkal eltakarni, vagy bíborköntösökkel – fény lesz itten! Albigensek nyomát husziták járják, vérrel fizetni meg a könnyek árját, s Husz, Zsizska tűntén jönnek Luther, Hutten, a Harminc Év, a Cevennek dicsői, a Bastille rombolói és a többi.
Uploaded by | P. T. |
Source of the quotation | http://irc.sunchat.hu/vers/ |
|
|