This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Arany János: Epilog (Epilogus in Polish)

Portre of Arany János

Epilogus (Hungarian)

Az életet már megjártam.
Többnyire csak gyalog jártam,
Gyalog bizon'…
Legfölebb ha omnibuszon.

Láttam sok kevély fogatot,
Fényes tengelyt, cifra bakot:
S egy a lelkem!
Soha meg se' irigyeltem.

Nem törődtem bennülővel,
Hetyke úrral, cifra nővel:
Hogy' áll orra
Az út szélin baktatóra.

Ha egy úri lócsiszárral
Találkoztam s bevert sárral:
Nem pöröltem, –
Félreálltam, letöröltem.

Hiszen az útfélen itt-ott,
Egy kis virág nekem nyitott:
Azt leszedve,
Megvolt szívem minden kedve.

Az életet, ím, megjártam;
Nem azt adott, amit vártam:
Néha többet,
Kérve, kellve, kevesebbet.

Ada címet, bár nem kértem,
S több a hír-név, mint az érdem:
Nagyravágyva,
Bételt volna keblem vágya.

Kik hiúnak és kevélynek –
Tudom, boldognak is vélnek:
S boldogságot
Irígy nélkül még ki látott?

Bárha engem titkos métely
Fölemészt: az örök kétely;
S pályám bére
Égető, mint Nessus vére.

Mily temérdek munka várt még!…
Mily kevés, amit beválték
Félbe'-szerbe'
S hány reményem hagyott cserbe'!…

Az életet már megjártam;
Mit szivembe vágyva zártam,
Azt nem hozta,
Attól makacsul megfoszta.

Egy kis független nyugalmat,
Melyben a dal megfoganhat,
Kértem kérve:
S ő halasztá évrül-évre.

Csöndes fészket zöld lomb árnyán,
Hova múzsám el-elvárnám,
Mely sajátom;
Benne én és kis családom.

Munkás, vidám öregséget,
Hol, mit kezdtem, abban véget…
Ennyi volt csak;
S hogy megint ültessek, oltsak.

Most, ha adná is már, késő:
Egy nyugalom vár, a végső:
Mert hogy' szálljon,
Bár kalitja már kinyitva,
Rab madár is, szegett szárnyon?


Epilog (Polish)

Już przeszedłem życie swoje.
Zawsze pieszo, z niepokojem,
Pieszo, kłusem…
Co najwyżej omnibusem.

Wiele ja widziałem karet,
Osi, kozłów pełnych zalet:
Na mą duszę!
Zazdrość mnie nie yjadła, tuszę.

Nie dbałem, jak wchodzą na nie
Lowelasi; strojne panie:
Jak wąchają
Tych, co idą drogi skrajem.

Jeśli jakiś stangret pana.
Błotem mnie ochlapał z rana:
Nie płakałem –
Wycierając się, czekałem.

Ba przy drodze kwitło przecie
Niepozorne jakies kwiecie:
Podchodziłem
I zrywając je woń piłem.

Już przeszedłem życie swoje;
Toczę z nim rozliczne boje:
Razy Parę
Nagrodziło mnie nad miarę.

Nie prosiłem, tytuł dało;
Sławę też, rzec mogę śmiało:
Gdybym pragnął,
Spełniłoby prośbę każdą.

Żem jest próżny, szepczą jedni,
Butny i szczęśliwy; biedni:
I któż widział
Szczęście, w które nie wszedł kindżał?

Choć choroba się tajemnie
Każąc wątpić wdarła we mnie;
I rzemiosło
Jest jak krew Nessosa gorzka.

Jaki prac mnie czekał ogrom!…
Nie spełniąjąc szedłem obok
Ledwie-ledwie
W tej nadziei, co zawiedzie!…

Już przeszedłem swoje życie:
Sercu memu tęsknie śni się
I uparcie
Na straconej stanie warcie.

Ciszy trochę i spokoju
Żeby nucić pieśń po znoju,
O tam błagał
A tu co rak prawda naga.

W drzew zieleni ciche gniazdo,
W nim bym gościł Muzę każdą
I rodzinę,
I szklaneczkę z dobrym winem.

O, starości pracowita,
Spraw, bym koniec dzieła witał,
A najlepiej
Spraw, bym sadził, żebym szczepił.

Teraz, choćbyś wrócić chciało:
Na sen wieczny czeka ciało:
Czy wzlatuje
Ptak z otwartej nagle klatki,
Gdy podcięte skrzydła czuje?



Source of the quotation1975, Antologia poezji węgierskiej, Państowowy Instytut Wydawniczy, Warsawa

minimap