This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Tandori Dezső: ’En snel, moeder? Omdat ik erg veel haast heb? Waarheen??’ (’S gyorsan, anyám? Mert nagyon sietek? Hova??’ in Dutch)

Portre of Tandori Dezső

Back to the translator

’S gyorsan, anyám? Mert nagyon sietek? Hova??’ (Hungarian)

Ezerkilencszázhetvenkettő február kilencedike, szerda délelőtt
kilenc óra harmincöt perc. (Dolgozzunk, ahol lehet, kerek számokkal.)
Miért izgatom fel magam, tíz perccel indulás előtt? Még tíz
percem van, itthon, és ha nem érzem is nyomban utána: tudom,
felizgat majd. Miért ülök le megírni ezt? (mit?) Természetesen
felteszem magamnak a kérdést. Mégis, leülök, megírom, remélem,
kész leszek kilenc óra negyvenötre. Szerencsére tízre hívtam a taxit.

Vagy mindezt talán nektek mondjam el gyorsan – a telefonba, nektek?
(Még van hét-nyolc percem itthon, és a beszélgetés mindig felizgat.
Feleslegesen felizgat. ’Csak azért hívtalak benneteket most, mert
mire hazajövök… neki akarok állni… Hát akkor búcsúzom,
átveszem…’ És átveszem egyikőtöket a másiktól, a telefon tulsó végén.)

Viszont gyakran felhívlak titeket, senki sem mondhatja…
És nem is mindig ilyen röviden, ahogy most módom lenne rá
(öt-hat perc). Jobb is, hogy leültem inkább… bár tudom, felizgat,
és talán a taxit is jobb lenne lemondani; az izgalom
jelei később ütköznek ki, hirtelen bizonytalanság fog el; és egyéb.

’Átveszlek’ titeket; ’átvesztek’; olykor a férfihang jelentkezik;
néha már-már az arcot látom, a hetvenhatéves
arcot, ahogy a lift tükrében, igen amikor a lift visz fel hozzátok
az ötödikre, ahogy ott látom az arcom, nemsokára harminchatévesen:
’Valaki elindult előttem ezen az úton, valaki, aki majdnem én vagyok,
és olyan nagyon nem én, ahogy csak lehet…’ (És az leszek.)

S olykor a női hang… (És itt valóban az életkorokra
kell csupaszítani a dolgot; kilenc óra negyvennégy.) Már negyvenötben,
mindjárt a háború után, levittetek nyaralni… A női hang
búcsúzott el tőlem; néztem ’utána’ a szerszámkamrából, a háziak
oda zártak, mert nem akartam egyedül lenni és sírtam.
Furcsa, hogy lassan én is annyi leszek, mint ő (Te) akkor,
kis túlzással harminchat éves. Furcsa, hogy azt az eső utáni nagyon zöld
(gondolom: kertet) mindenféle tíz percek kamraablakain át ma is látom.



PublisherFekete Sas Könyvkiadó
Source of the quotationTandori Dezső: A mennyezet és a padló

’En snel, moeder? Omdat ik erg veel haast heb? Waarheen??’ (Dutch)

Negen februari negentien tweeënzeventig, woensdagochtend
negen uur vijfendertig minuten. (Laten we, waar mogelijk, met ronde getallen werken.)
Waarom wind ik me op, tien minuten voor vertrek? Ik heb nog
tien minuten, thuis, en al voel ik het niet meteen: ik weet,
dat het mij zal opwinden. Waarom ga ik dit zitten opschrijven? (wat?) Natuurlijk
stel ik mezelf de vraag. Toch, ik ga zitten, ik schrijf het op, ik hoop
dat ik om negen uur vijfenveertig klaar zal zijn. Gelukkig heb ik de taxi voor tien uur
besteld.

Of zal ik dit soms allemaal snel aan jullie vertellen – door de telefoon, aan jullie?
(Ik heb nog zeven-acht minuten thuis en een gesprek windt mij altijd op.
Windt mij overbodig op. ’Ik heb jullie nu alleen maar gebeld, want
tegen de tijd dat ik thuis kom… wil ik beginnen met… Zo, dan zeg ik maar tot ziens,
ik neem het over…’ En ik neem de een over van de ander, aan het andere eind
van de telefoon.
Aan de andere kant bel ik jullie vaak op, niemand kan zeggen dat…
En niet eens altijd zo kort, zoals ik nu in de gelegenheid zou zijn
(vijf-zes minuten). Het is beter dat ik ben gaan zitten in plaats van… hoewel ik weet
dat het mij zal opwinden,
en ik zou misschien beter zelfs de taxi kunnen afzeggen; de tekenen van
de opwinding tonen zich pas later, plotseling bekruipt mij onzekerheid en nog meer.

Jullie ’neem ik over’; jullie ’nemen mij over’; bij wijlen meldt zich een mannenstem;
soms zie ik haast-bijna het gezicht, het zeventigjarige
gezicht, zoals in de spiegel van de lift, ja, wanneer de lift mij omhoog brengt naar jullie,
naar de vijfde, zoals ik daar mijn gezicht zie, binnenkort zesendertig jaar:
’Iemand is mij voorgegaan op deze weg, iemand, die ik bijna ben,
en zozeer niet mij is, als maar mogelijk is…’ (En dat zal ik zijn.)

En bij wijlen de vrouwenstem… (En hier moet de zaak inderdaad tot
op de leeftijden worden uitgekleed; negen uur vierenveertig.) Al in vijfenveertig,
meteen na de oorlog, namen jullie mij op zomervakantie… De vrouwenstem
nam afscheid van mij; ik keek ‘haar na’ vanuit de gereedschapsschuur, de mensen
van het huis
hadden mij daar opgesloten, omdat ik niet alleen wilde zijn en huilde.
Het is vreemd, dat langzamerhand ook ik net zo oud zal zijn als zij (Jij) toen,
met enig overdrijven zesendertig jaar. Het is vreemd, dat ik de erg groene
(ik denk: tuin) van na de regen, door allerlei schuurraampjes van tien minuten
vandaag nóg kan zien.



Source of the quotationPoetry international, Rotterdam

minimap