Mozgó döntések (Hungarian)
Prágában a villamosok nem pusztán a közlekedést szolgálják. Lehetetlen rajtuk gondolkodás nélkül utazni. Egy piros ülés mögött mindig egy szürke következik, aztán megint egy piros, mintha a jó és a rossz egyensúlyát próbálnák szemléltetni. Egyszer az ottani 18-as villamoson azt állítottam valakinek, hogy idehaza másfél évig vezettem a 47-est. A 18-as épp a Szarvas-árkon kanyargott le a Moldva felé. Útitársam elismerően nézett rám. Nem tudtam viszonozni a pillantását, mert képzeletben a Fehérvári útra fordultam rá, átrohant előttünk egy gyalogos, nem is lassítottam, csak a csöngőre vágtam otrombán. A 18-as a kisoldali metrómegálló elé ért. Barátom, aki eddig hitt az állításomban, nevetni kezdett, mindketten a magas kertfalra festett Kafka-portrét néztük, egy utas a tekintetünk irányából téves következtetést vont le, nem őelőle fordultunk az ablak felé, néhány megrovó szóval felállított a helyünkről, rokkant-igazolványára hivatkozott, amit azonban otthon felejtett. De amikor egy szürke és egy piros ülés közül kellett volna választania, visszariadt a felelősségtől és mégsem ült le. Uploaded by | Racs Marianna Katalin |
Source of the quotation | Vörös István: A kéz öt ujja. Jelenkor Kiadó, Pécs 104.o. |
Publication date | 2001 |
|
Decisões em movimento (Portuguese)
Os eléctricos em Praga não servem apenas para transporte. É impossível viajar neles sem pensar. Atrás de um assento vermelho vem sempre um cinzento, em seguida novamente um vermelho, como se tentassem ilustrar o equilíbrio entre o bem e o mal. Uma vez no eléctrico número 18 disse a alguém que na minha cidade tinha conduzido o 47 durante um ano e meio. O 18 estava a rolar na Vala de Cervo para baixo em direcção ao rio Vltava. O meu companheiro olhou para mim com admiração. Não podia retribuir o olhar dele, porque nos meus pensamentos estava a virar para a Rua Fehérvári, um peão passou à nossa frente para atravessar a rua, não travei, só toquei a campainha pesadamente. O 18 chegou à estação de metro Cidade Pequena. O meu amigo que primeiro acreditou na minha declaração começou agora a rir, ambos olhámos para o retrato de Kafka pintado no muro alto de jardim, um passageiro chegou à conclusão errada da direcção do nosso olhar, virámos para a janela não por causa dele, tivemos que nos levantar depois dos seus comentários desfavoráveis a nosso respeito, referindo-se ao seu cartão de deficiente que tinha esquecido em casa. Mas quando ele teve de escolher entre um assento cinzento e um vermelho ficou assustado com a responsabilidade e não se sentou.
|