Woestijne, Karel van de: Flandria, dús hazám (Vlaanderen o welig huis in Hungarian)

Vlaandren, o welig huis waar we zijn als genooden
aan rijke taeflen! - daar nu glooiënd zijn de weiên
van zomer-granen, die hunne aêmende ebbe breiên
naar malvend Ooste' en statig dagerade-rooden,
dewijl de morge' ontwaakt ten hemel en ter Leië -:
wie kan u weten, en in 't harte niet verblijên;
niet danke' om dagen, schoon als jonge zege-goden,
gelijk een beedlaar dankt om warme tarwe-brooden?...
 
O Vlaandren, blijde van uw gevens-reede handen,
zwaar, daar ge deelend gaat, in paarse en gele wade,
der krachten die uw schoot als roodend ooft beladen,
- Vlaandren, wie wéet u en de zomer-dageraden,
en voelt geen rilde liefde in zijne leden branden
'lijk deze morgen door de veië Leië-landen?

Flandria, dús hazám, roskadó asztaloknál
ülünk, vendégeid! - Hullámzik a dűlőkön
a nyári gabona, s apálya zeng örökkön,
kitárul Keletnek, hajnali fénybe zsong már,
míg ébred a Nap, s a Leiére, égre följön:
ki szemlélhetne úgy, hogy szíve ne örüljön
köszönve sok napot, melynek értelme voltál,
mint koldus a cipót, míg a küszöbön ott áll?
 
Jaj, Flandria, örülsz adakozó kezednek,
áldott, ki osztva jársz sárga s lila ruhában
erőt, mint kötényből rubin termést kínálva.
Flandria, aki néz, s a kora pírt e nyárban,
ne érezne zúgni testében hő szerelmet,
mint e reggelt, mely a Leie-tájra kiterjed?