This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Leopold, J. H.: A malom (De Molen in Hungarian)

Portre of Leopold, J. H.
Portre of Gera Judit

Back to the translator

De Molen (Dutch)

In den lichtblauwen lentedag

met gouden sprenkeling (hamerslag

van spattend zonneaambeeld) in de

leege opening van de nog blinde

lucht, die zich te bezinnen lag,

loopen nu zuchten, een verzachting al

van strengere wezens, tesamenval

van wat strak uitstond en mindering

van bangheid en overwintering.

 

Onder de huizen donker en vocht,

de woningen en de stratenbocht

met kilte, die van de muren vliet,

en voorjaarswasemen in het verschiet,

in hun midden grommelig en plomp

de norsche kolos, de opgaande romp

van den windmolen; zijn onderste voet

nog in de bedommeling en het roet

der daken, maar alreeds beschenen

de rijzende bouw, de metselsteenen

en verder boven het licht als room

op balken en spant, het hangende toom,

de vlakke muren, den omgang en op

de grijze wieken, den molenkop.

 

De grijze wieken... in de weeke lucht

is hoorbaar het talmende gerucht

van hun arbeiden; zij komen aan,

vier vakken in de lucht wegslaan

de uitgestokene en zij schrijven

hun cirkeling, nu zij weer drijven

op stroomen, die hebben meegevoerd

de zonversplintering, het ontroerd

ademen van land en zee, de gave

waarvan de kostelijkheid met laven

strijkt door hun traliën en zij

met ruime banen te loef, te lij

zeilen zij door het luwe weer,

vinden hun oude wisseling weer

van op en onder en berg en dal,

omhoogtriomf en hemelval,

van aanloop stormende genomen

en hartbeklemmend nederkomen,

de toppen langzaam overglijden,

op glanzende ruggen huiswaarts rijden

den ingekeerden carrousel,

het eindeloos, eindeloos kringenspel.

0, afgetreden weg, die leidt

wanneer tot rust en ledigheid?

en altijd nieuw geploegde voor,

waar is het zaad, dat in uw spoor

mag vallen, kiemen en bestaan

in dagenlengte?...

 

Zij gaan en gaan,

mijn droomend denken hecht er zich aan

onmerkelijk, tot het wordt bevonden

als volgde het mede in het ronde,

als werd het geledigd en afgewonden.

Op deze wieken en op hun spil,

die immer en immer zich wenden wil,

is het gegrepen en aangevat

als op een kenterend spakenrad,

een garenhaspel, een rafelwinder

van draden, die effen en zonder hinder

afwikkelen, uitkomen met geduld

en onuitputtelijk aangevuld.

En deze vier armen in hun werken,

deze grijsfulpene vleermuisvlerken

de spichtige, zij worden behangen

met zilveren spinsels, de vleugels vangen

de vlossige zij, het lange lint,

de wimpels strakstaand in den wind,

het vlottende rag, het drijvend vlies,

de pluizen alle zonder verlies,

elk vlokje, iedere zwerveling

gezogen in de werveling,

het kleeft aan de spijlen en aan het leeg

latwerk en ijl en wonderlijk veeg

wordt er hun weefsel, een web verward

met open gaten en flard bij flard,

een ruigte, die bindt en samenhoudt

het kantige hek, het ruwe hout

en ordeloos omgeslingerd is

als grillige voorjaarswildernis

volgroeid; en midden in dit struweel

een verdichtingsbegin, een grijs juweel,

bestoven parelen, diadeem

teloorgehangen in den zweem

van haren, in hun net verstrikt,

de glinsterstrengen langs geschikt,

een sprenkelreeks, een zilverrist,

over den dichten heg verkwist

de sierselen. Welke dagvorstin

met slippenrand opflitsende in

de hemelhelderte even, voer

door dit gewest en liet het snoer

ontzinken? Welke vinger had

den hoogen luister aangevat

en iets van verre aetherschat

gebracht in deze huizenstad?



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.moorsmagazine.com

A malom (Hungarian)

Kéktiszta tavaszi napban

arany permet (kalapács pattan

szikrázó napüllőn), a még vak

égen lyukas a felhőhab

merengve révül, megalvad,

sóhajok kélnek, szigorú

lelkek enyhülnek, domború

mi imént még hegyes, csökken

a félelem, tél álma szökken.

 

Házak között sötét, nyirok,

lakások s az utcasarok

hűvös lég száll a falakból,

tavaszi pára távolból,

köztük piszkos és csúf

mogorva kolosszus, nyújtózó csúcs

a szélmalom; ott lenn még foglya

ködgomolynak s korma

háztetőknek száll, de fényköntösben

a feltörő váz s a téglák körben

fenn a fény mint a hab megül

gerendán, szarufán lágyan szétterül

párkányon, s ím a falakon

szürke szárnyakon, malomsisakon.

 

Szürke szárnyak... munkazajuk

vékony légben tétova hangjuk

hallik; jönnek, jönnek,

négy lapát légben söpörnek

mindent mi kinyúlik s írnak

köröket, most vizeken ringnak

hol a napforgácsot az ár szerteszét

sodorja s elállt lélegzetét

földnek, tengernek melynek hűsítőn

pazar habjai frissítőn

hűtik szárnyait s a szárnyak

széles pályán vitorláznak

átszelik a langyos leget,

meglelik a régi rendet

fent és lent, hegy, szakadék,

csúcsdiadal, szakad az ég,

viharos indulás lendület

szívszorító a lejövet,

csúcsok lassan tovacsúsznak,

fényhátakon hazaúsznak

befelé forduló körhinta,

végtelen, végtelen körjátszma.

A bejárt út, ó vezet-e

nyugalomba, tétlenségbe?

újra s újra szántott barázda,

hol a mag, mely otthonra találna

megérne benned szökkenne szárba,

idővégezetig?...

 

Járja, járja,

álmodó ábrándom megszállja

láthatatlan, mígnem ráakad horogra

mintha maga is forogna,

mintha kihullna mintha kibomolna.

E négy szárny közt, s a tengelyén,

mi örökkön örökké forgásra kél,

tévedt el és akadt fenn egészen

akár egy szaladó keréken,

motollán, fonálgombolyító

rokkán, simán kioldó

leoldó, szépen leperget

mindig újra feltekerget.

E négy kar amint munkálnak

szürkebársony denevérszárnyak

hegyesek, rájuk hullanak

ezüst fonalak, a szárnyak elkapnak

bolyhos selymet, hosszú pántlikát,

vásznakon feszes szél fúj most át,

folyékony háló, lebbenő hártya,

egyetlen pihe nem vész itt kárba,

minden pehely, tévelygő lény

kavarog, nyeli az örvény,

tapadnak fokokra, zsenge

lécfonatra, gyér csodás gyenge

a szövetük, zavaros fonadék

tátongó lyukak, rongy, hulladék,

bolyhos szövedék összeköt, összetart

szögletes zsalukat, érdes faanyag

körbetekerve mindenhol kócos

mint hóbortos tavaszi bozótos

sűrű televény; cserjemélyben

valami összeáll, szürke ékszer,

porlepte gyöngyök, diadém

elveszve hajszálak szövetén

hálójuk foglya,

fémszálak hosszanti rácsa,

permetsor, ezüstfürt

sűrű sövényre hevenyén odaszűrt

cifraság. Miféle naptündér miféle

csillámló szárnyának szegélye

villant a kék égben s hussant

e tájon, és hogy csusszant

gyöngysora le? Miféle kezek

fogták ez égi kincseket

a messzi éterből cseppet

házra-városra ki ejtett? 



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.c3.hu/scripta/balkon/98

minimap