This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Vroman, Leo: Béke (Vrede in Hungarian)

Portre of Vroman, Leo

Vrede (Dutch)

Komt een duif van honderd pond,

een olijfboom in zijn klauwen,

bij mijn oren met mijn mond

vol van koren zoete vrouwen,

vol van kirrende verhalen

hoe de oorlog is vedwenen

en herhaalt ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen.

 

Sinds ik mij zo onverwacht

in een taxi heb gestort

dat ik in de nacht een gat

naliet dat steeds groter wordt,

sinds mijn zacht betraande schat,

droogte blozend van ellende

staan bleef, zo bleef stilstaan dat

keisteen ketste in haar lenden,

ben ik te dicht en droog van vel

om uit te zweten in gebeden,

kreukels knijpend evenwel,

en 'vrede' knarsend, 'vrede, vrede',

 

Liefde is een stinkend wonder

van onthoofde wulpsigheden

als ik voort moet leven zonder

vrede, godverdomme, vrede ;

want het scheurende geluid

waar ik van mijn lief mee scheidde

schrikt mij nu het bed nog uit

waar wij soms in dromen beiden

dat de oorlog van weleer

wederkeert op vilten voeten,

dat we, eigenlijk al niet meer

kunnend alles, toch weer moeten

liggen, rennen en daarnaast

gillen in elkanders oren,

zo wanhopig dat wij haast

dromen ons te kunnen horen.

 

Mag ik niet vloeken als het vuur

van een stad, sinds lang herbouwd,

voortrolt uit een kamermuur,

rondlaait en mij wakker houdt ?

Doch het versgebraden kind,

vuurwerk wordend, is het niet

wat ik vreselijk, vreselijk vind:

het is de eeuw dat niets geschiedt,

nadat eensklaps, midden door een huis,

een toren is komen te staan van vuil,

lang vergeten keldermodder,

snel onbruikbaar wordend huisraad,

bloedrode vlammen en vlammend

rood bloed, de lucht eromheen behangen

met levende delen van dode doch

aardige mensen, de eeuwlange stilte voor-

dat het verbaasde kind in deze zuil

gewurgd wordt en reeds de armpjes

opheft.

 

Kom vanavond met verhalen

hoe de oorlog is verdwenen,

en herhaal ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.poezie-leestafel.info/leo-vroman

Béke (Hungarian)

Jön egy galamb van száz font,

egy olajfa a karmában,

szájával fülembe ront,

búza-édes lánykákkal

tele, s csicsergő mesékkel,

hogy jött a háború vége,

amit százszor megismétel:

s százszor ontom könnyem véle.

 

Majd amire ki sem várt

s testem a taxiba hullt,

átlukasztva az éjszakát,

és a luk mindegyre nyúlt

míg drágám könnyben ázva,

rákként száradt nyomorátul

megállt, s amott megállva

kavics találta el hátul,

túl száraz feszes rajtam a bőr,

hogy imába izzadjam végre

ráncot gyúrva a kezemről

és „békét” csikorogva „béke, béke”.

 

A szerelem egy bűzös csoda

fejetlen érzékisége,

ha tovább kell élnem, noha

nincs béke, az istenit, béke

mivel a recsegő hang,

mivel a kedvestől váltam

az ágyból most is kihajt,

mert néha mindkettőnk álma,

hogy a csata amint rég

visszatért papucsos lábon

s tovább kell, tulajdonképp

mit sem bírva, rekedten kiabálnom

feküdve futni, aztán talán

míg egymás fülébe valljuk

oly reménytelen, hogy szinte már

azt álmodjuk: mi egymást halljuk.

 

Ne káromkodjak, ha a tűz

a városból, bár újjá rakva

most egy szobafalból űz,

körüllobog és ébren tart ma?

Nem a frissen sült gyerek,

a tűzijáték, nem ez,

amit szörnyen szörnyűnek lelek,

a század, hogy semmit se tesz,

míg egy csapásra a ház közén

toronymagasra futva áll a szenny;

pincék rég felejtett sara,

tropára ment berendezés,

vérvörös lángok és lángoló

rőt vér, s körbe az ég tapétázva

a holtak élő tagjaival, bár

kedves emberek s az örök csend mi-

előtt a meglepett gyermek eme oszlopban

fulladni fog, de már felemelt

karral.

 

Jöjj ma este a mesékkel,

hogy jött a háború vége,

amit százszor megismételsz:

s ontom mindég könnyem érte.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://mek.niif.hu

minimap