Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Keller, Gottfried: Justinus Kernerhez (Justinus Kerner Magyar nyelven)

Keller, Gottfried portréja

Justinus Kerner (Német)

Dein Lied ist rührend, edler Sänger,

Doch zürne dem Genossen nicht,

Wird ihm darob das Herz nicht bänger,

Das, dir erwidernd, also spricht:

 

„Die Poesie ist angeboren,

Und sie erkennt kein Dort und Hier!

Ja, ging die Seele mir verloren,

Sie führ' zur Hölle selbst mit mir.

 

Inzwischen sieht's auf dieser Erde

Noch lange nicht so graulich aus,

Und manchmal scheint mir, dass das Werde!

Ertön' erst recht dem "Dichterhaus".

 

Schon schafft der Geist sich Sturmesschwingen

Und spannt Eliaswagen an;

Willst träumend du im Grase singen,

Wer hindert dich, Poet, daran?

 

Ich grüsse dich im Schäferkleide,

Herfahrend - doch mein Feuerdrach'

Trägt mich vorbei, die dunkle Heide

Und deine Geister schaun uns nach.

 

Was deine alten Pergamente

Von tollem Zauber kund dir tun,

Das seh' ich durch die Elemente

In Geistes Dienst verwirklicht nun.

 

Ich seh' sie keuchend glühn und sprühen,

Stahlschimmernd bauen Land und Stadt,

Indes das Menschenkind zu blühen

Und singen wieder Musse hat.

 

Und wenn vielleicht in hundert Jahren

Ein Luftschiff hoch mit Griechenwein

Durchs Morgenrot käm' hergefahren

Wer möchte da nicht Fährmann sein?

 

Dann bög' ich mich, ein sel'ger Zecher,

Wohl über Bord von Kränzen schwer,

Und gösse langsam meinen Becher

Hinab in das verlassne Meer.”



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://www.balladen.de/web

Justinus Kernerhez (Magyar)

Éneked meghat, büszke dalnok,

de társadat azért ne szidd;

nem lesz attól a szíve aggóbb,

s szavadra választ igy kerít:

 

Velünk születik a költészet,

és itt vagy ott — mindegy neki;

ha kárhozik bennem a lélek,

a pokolba is követi.

 

Amellett a földön korántsem

állunk olyan keservesen,

sőt, ihletünkre igaz ámen

talán csak egy van: a legyen!

 

A szellem vihar-szárnyakon jár,

s röpítik Illés-szekerek.

Te fűben fekve álmodoznál?

Költő, ki tiltja meg neked?

 

Utaztomban pásztor-ruhában

köszöntlek – de tovább robog

tűzsárkányom, s csak néz utánam

a puszta, s szellem-csapatod.

 

Mit sok-sok régi fóliánsod

bolond csodákról mond neked,

szellemünket szolgálva, látod,

most megteszik az elemek.

 

Izzik az érc, szikrája röppen,

földet művel, várost emel,

s ráér az emberfia közben:

újra virul és énekel.

 

S száz év múlva egy léghajó, ha

hellaszi lángbort hozva, halk

hajnalpírban fölénk hajózna:

ki ne lenne révésze majd?

 

Ringatna a boldog tivornya,

s átdőlve a korlát felett

koszorús fejjel a habokba

üríteném serlegemet.



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap