Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Mereau, Sophie: Emlékezés (részlet) (Vergangenheit Magyar nyelven)

Mereau, Sophie portréja

Vissza a fordító lapjára

Vergangenheit (Német)

Des Dörfchens Weidenkranz verschwimmt im grauen Duft,

Am falben Busche weht der Abendhauch,

Die Vögel taumeln träg durch feuchte Luft,

Und durch die Bäume dringt der Hütten Rauch.

 

Der Tag, der durch der Dünste weißen Flor,

Mit goldnem Aug der öden Flur gelacht,

Berührt der dunkeln Göttinn graues Thor,

Und senkt sich schweigend in den Schooß der Nacht.

 

Mit heimlichem und ungewissem Licht

Entglimmt schon hier und da in Dämmerung

Des Dörfners kleines Lämpchen, und verspricht

Dem irren Wanderer Beruhigung.

 

Wo seid ihr hin, ihr Stunden? wohin trug

So schnell, so rastlos euch der Strom der Zeit?

Ihr weht und woget, und an eurem Flug

Hängt oft des Menschen stille Seligkeit!

 

Wo ist der Sonnenblick, der durch der Büsche Nacht

Oft goldne Flecken auf dem Rasen wob,

Und meinen Geist mit zauberischer Macht

Zu leichten Himmelsahndungen erhob?

 

Wo blühn die Blumen, die Gefühl und Lust

Mir hier zum lieblichsten der Kränze wand?

Ich sinke still an der Erinnrung Brust,

Und ach! er liegt verwelkt in ihrer Hand!

 

Verweht, wie Zephyr, ist die Harmonie,

Die sonst mit heil’gem, himmlischreinem Klang

Aus allen Wesen quoll mit holder Sympathie,

Wenn Freude mir durch alle Pulse drang!

 

Im Nachtwind, der mit traurigem Gestöhn

Im Schilfe seufzt, das an des Teiches Moor

Noch einsam wachet, klagt ein säuselndes Getön

Mir leise diesen bangen Zuruf vor:

 

»Was suchst du hier? die Stunden sind verweht,

»Vergangenheit nahm sie in ihren Schooß.

»Die Blume stirbt – ein neu Gebild entsteht,

»Und keine Stunde reißt sich wieder los!«



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttps://de.wikisource.org

Emlékezés (részlet) (Magyar)

Ellepi szürke pára a fűzfák sorát,

fakó bokrokat borzol esti szél,

madár kereng lustán a légen át,

s kis házak füstje fel az égig ér.

 

Fehér párákon át a nappal a

sivár rétre néz s szeme elborul.

Előtte a sötét zord kapuja -

némán éj-istennő ölébe hull.

 

Ti órák, hova tűntetek? Hova

ragadt el az idő oly hirtelen?

Elszálltatok s tovább nem tarthat a

szívünk hangtalan boldogsága sem!

 

A napsugár, mi éj fái között

arany hálót szőtt a mező felett,

s bűvereje lelkembe költözött,

felemelve az égbe, hova lett?

 

S hová a barkák, melyekből nekem

érzés s öröm szép füzért fonhatott?

Emlékezés keblén pihen fejem,

de jaj! Kezében a füzér halott.



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásaT. K.

minimap