Révai Károly: Mittagszeit (Delelő Német nyelven)
|
Delelő (Magyar)Az életnek országútján Elértem a delelőre ; Innen már csak visszafelé Vonulhatok, nem előre.
Lám a nap is, ha eléri Légi útján delelőjét: Megadással lefelé megy Keresni a pihenőjét.
Nem akartam nagyra törni, Sem magasra, hol a nap van; Nevemet sem kell keresni A tündöklő csillagokban.
Csak az élet útján jártam, Le a völgynek, föl a hegynek; S ha egy kicsiny dombra értem, Hálát adtam az Istennek.
Dombon állok; ide hallszik Alulról a délharangszó; Nem jutok már magasabbra, Ez nekem a Csimborasszó.
Ki magasról, bérctetőről Szilaj hangon énekelget: Messze földön milliók is Lelkesülnek hangja mellett.
Én egy kis domb delelőjén Énekelek mélán, lassan ; S ha meghalok — nem sok ember Lesz, ki engem megsirasson.
Talán csak egy falu népe Hallgatja meg sóhajtásom . . . Ezen a kis dombon várom Az én csöndes elmúlásom.
Révai Károly 1856 – 1923
|
Mittagszeit (Német)Auf der Autobahn des Lebens ich erreichte die Mittagszeit; von da ist nur der Rückwärtsgang nur noch in die Vergangenheit.
Sieh die Sonne, wenn sie erreicht auf dem Luftweg die Mittagszeit: mit der Sanftmut geht nach unten und sucht Sie Ihre Ruhezeit.
Ich hatte nie den Grössenwahn nie so hoch, wo die Sonne ist; ‘d meinen Namen ja nicht suche, wo die leuchtenden Sterne sind.
Ich ging nur auf dem Lebensweg runter ins Tal, rauf auf den Berg; ‘d, wenn ich zu dem Hügel ankam, ich dankte dem Gott wie ein Zwerg.
Am Hügel stehend; hör’ es hier die Mittagsglocke von unten; noch höher komme ich nicht mehr, hab’ der Höhepunkt gefunden.
Wer von der Höhe, vom Gipfel mit unbändiger Stimme singt: auch Millionen in der Ferne von der Stimme begeistert sind.
An den Hügel im Mittagszeit singe melancholisch, langsam; ‘d wenn ich sterbe – gibt es kein Mensch der sich für mich, trauern kann.
Vielleicht nur die Dorfbewohner hören meinem letzten Seufzer, ich warte auf diesem Hügel mein letzter langsamer Walzer.
|