Claus, Hugo: Testvér (Broer Magyar nyelven)
Broer (Holland)'Het is hard,' zei hij, 'godverdomme hard. En onrechtvaardig, voor het eerst word ik mager.'
Nog de herfst buiten, een maïsveld tot de einder, het woord valt, einder, eindig. Dan geen woord meer van hem.
In zijn slokdarm de plastic slang. Hij hikt uren lang. Kan niet slikken.
Nog beweging in de rechterhand die de linker draagt als een vette lelie. De hand steekt zijn duim omhoog. Hij blijft seinen tot in zijn laatste verval.
Hij heeft wit kindervel gekregen. Hij knijpt in mijn angstige hand.
Ik zoek nog naar een gelijkenis, de onze, de onrust van haar, het ongeduld van hem (geen tijd voor tijd), en ik beland in ons eerste verleden, dat van een wereld als een weide met kikkers, als een sloot met paling en later weddenschappen, tafeltennis, huishoudelijke wetten, de 52 kaarten, de drie dobbelstenen en aldoor de tomeloze honger.
(Ik word oud in plaats van jou. Ik eet fazant en ruik het bos.)
Nu is zijn behuizing afgemeten. De machine ademt voor hem. Slijm wordt weggezogen. Een ratel uit zijn middenrif, en dan zijn laatste beweging, een lome knipoog.
Zielsverhuizing. Een ordening. Een portie afgesneden. Het lijf nog verminderend en dan plots in zijn gezicht dat dood was een frons en een kramp en dan een gesperde, woeste blik, ondraaglijk helder, de woede en schrik van een tiran. Wat ziet hij ? Mij, een man die zich afwendt, laf verbaasd over zijn tranen? Dan is het morgen en maakt men de riemen los. En hij dan voorgoed
|
Testvér (Magyar)„Nehéz”, mondta, „átkozottul nehéz. És nem igazság, hogy most először vagyok sovány?”
Kinn még az ősz, kukoricaföld végtelen, A szót hallani, végtelen, véges. Aztán egy szava sincs tovább.
Nyelőcsövében műanyag cső. Órákig csuklik. Nyelni nem tud.
A jobbkarban még élet a balkart kövér liliomként tartja. A kéz magasba böki a hüvelykujjat. Jelez, jelez még haldokolva is.
Fehér gyermekbőre lett. Szorongó kezembe váj.
Hasonlóságot keresek, a miénket, aggodalmat, az anyáét türelmetlenséget, az övét (nincs idő időre), bizalmatlanságuk, jószándékuk s leszállok első múltunkba, a világba, hol mint mezőn békák, mint vizesárokban angolna és később fogadások, pingpong, a háztartás törvényei, az 52 kártya, a három dobókocka és mindig a határtalan éhség.
(Én öregszem meg helyetted. Fácánt eszem, szagolom az erdőt.)
Most lakhelye kimérve. Gép lélegzik helyette. A váladékot elszívják. Középső bordája zakatol, majd az utolsó mozdulat, lomha szemhunyor.
Lélekvándorlás. Átrendezés. Egy porció levágva. A test még fogyóban aztán már halott arcában villámként egy ránc, egy görcs majd egy kimeredt, vad pillantás, nyomasztón átható, zsarnoki düh, rémület. Mit lát? Engem, a férfit ki elfordul, gyáván ámulva könnyein? Aztán reggel van, a szíjakat kioldják. És ő mindörökre
|