Claus, Hugo: Visio Tondalis (Visio Tondalis Magyar nyelven)

Uit het valeland naar de borstelige lucht duwt een engel
De verraste ziel bij de billen
In een ei van licht.

Een gehelmde zot met een slak op zijn kop
Schiet wortels in de modder.

Niet in de spiegel met de slang kijkt het wijf
Maar naar de krijger in zijn kot.

Kat en varken roosteren een oor,
Torens branden, hoor het krijsend koor!

Lust, een monnik met een pin in zijn pij van spijt,
Wordt in de takken vermaledijd.

Met vlerken van korenaren zoekt de vlinderrat
Naar aas in het aars van een duif.

Oker is de aarde en doorkrabd met sporen en hoornen.

Daar klimt in een geldbeugel een klerk
Met spaarzame knieën. Zweepdieren besmetten de kerk.

Gulzig eten wij hagedissen, padden eten aan ons,
De zonde is een donkere zon.
(Ik zoog haar binnen met de melk voor het gebed;
Verdrogend bij de enkels
Naderen buidelwijven mijn jankend bed.)

Een kleurloos gewoeker bijt aan het gebouw der rede,
Kennis roert en wroet aan het gebeente.

Halsstarrig blijven de torens en de kooien branden
In vlammen en vlooien.

Geen boot in het suizende water.

Opgeblazen door kerkmuis en uil
Zit een ketter gesperd op een mes
En schuift het klokhuis van zijn buik
Over het ongenadig lemmer, het kruis.

Eieren breken, keien krijgen een muil in het kruid.
Een kakkerlak graaft in een kist,
Een kater likt aan de galg, een kalf verdrinkt in het lis.

Iedereen in zee, niemand aan de kant,
Dit is mijn moederland.
Adem wordt wind, kwijl wordt slijk
En naar mijn voeten toe groei ik
Ritselend in ijzer en ijs.

Szürke földről úton borzas ég felé egy angyal
Fenéken billent tojásnyi fényben
Egy meglepett lelket.

Csiga a fején, bolond, sisakban
Gyökeret ereszt a talajba.

Nem a kígyós tükröt nézi az asszony -
Kunyhójában harcosokat néz.

Macska, disznó egy fület süt -
Víjjog a kórus, halld, tornyok égnek.

Gyönyör, a barát, jaj, cövek üt a bánat-csuhába
Veri ágak-lombok átka.

Bőregér, a szárnya kalász
Galamb-seggben csalit kaparász.

Okker föld, szabdal vasút, szabdal kürt.

Hivatalnok pénz kengyelébe mászik amott -
Takarékos térd. Ostoros véglények fertőznek egy templomot.

Gyíkot habzsolunk magunk, varangyok étke vagyunk,
Sötét ragya, bűn ragyog.
(Imát előzve, tejjel véle telítőzve;
Szikkadt bokájú erszényes
Nőstények jöttek, nyüszítő ágyam körül kergetőzve.)

Rágja az ész házát egy fakó élősdi.
Csontvázat túr, ha a tudás megérinti.

Tornyok, ketrecek égnek konokul,
Ha bolhák lángja gyúl.

Víz susog, hajója nincs.

Eretneket templom baglya-egere
Puffaszt, késen ül, száját tátja.
Kereszt fölött hasa magháza,
Kegyetlen penge játszik vele.

Tojás reped, kő a fűben papucsot kap.
Koporsóban svábbogár túr,
Bitófát nyal egy kandúr, hurkába borjú fullad.

Senki a parton, ki-ki benn a tengervízben:
Szülőföldem.
Széllé válik, ha lélegzel, nyálad szennyé,
Magam talpig jéggé, vassá
Zörömbölő elemekké.