Ode aan de Leie (Holland)
vroeger zocht het water zelfstandig zijn weg in het landschap, rivieren schoven eenvoudig naar stromen en stromen naar zee, zoals de Leie bochten beet in haar weiden en stapvoets tussen haar oevers nauwelijks dreef, zoals de tijd een bijna stilstaand water,
en in de zomerzon zinderde het licht over gras, aarde en koren, koeien dronken er traag, in stompe bochten lagen even stompe boten en de herbergen stonden er enkelvoudig en vierkant gekalkt in het groen;
vroeger was landelijk een woord voor alledaags gebruik, een landelijk huis was een landelijk huis en niets meer d.w.z. geen Museaal Verblijf, maar een enige Noodzaak: Muur, Deur, Venster, Vuur „Het Zwarte Brood" was er geen schilderij, maar moeilijk te verteren voedsel in deze tijd van groeiend en bloeiend toerisme, in deze toenemende vrije to noemt men de Leie steeds een landelijk riviertje, een begenadigd water, een Golden River die als een sierlijk lint, schrijven de Dichters, door de velden slingert, zo leggen slogans mythes in het hoofd en wie zijn weekends cultureel verteert komt naar de Leie als naar het bedevaartoord van ons aloud Expressionisme waarbij men blindelings in VROEGER vegeteert op een terras en niet meer ziet hoe water en lucht kleuren en geuren tot gas;
maar kom vaar mee de Leie op en kijk dit is geen uitstapje in de Onvoltooid Verteden Tijd van avondlijk dampend water, van lommerrijke dreven, van zonsondergangen dit is de REALITEIT: de Leie ziet reeds economisch zwart, haar dorpen zijn geen dorpen meer, maar Residenties: ieder zijn landhuis in deze verkavelde romantiek ieder zijn golfslag en zijn paard in dit Vlaamse BEVERLEY HILLS. Feltöltő | P. T. |
Az idézet forrása | http://www.kortrijk.be |
|
|
Óda a Leie-hez (Magyar)
A víz annakelőtte
magának kereste meg útjait, és
tova-hömpölyögve a tájban,
a folyó a folyamba ömlött,
és a folyam tengerbe
ömlött,
és a Leie,
rétek zöldjébe harapva
kanyarjait -,
lassan,
két partja között
csurgott, akár az idő
- a víz,
és nyári, szép napokon
szikrázva futott a fény
fűvön-földön s gabonán,
és méla tehenek ittak
és méla hajók álltak ottan,
a méla folyó-kanyarban -,
s a kocsmák
ugyanúgy álltak mélán
s szögletesen - zöldre kifestve;
Akkoriban az a szó: „falusi" -
idegenül nem hangzott,
hisz a ház
az a „falusi" ház volt,
nem több s nem kevesebb;
nem múzeum - falusi ház volt;
mind, ami lényeg: a fal,
az ablakok meg az ajtó -,
és még „A fekete kenyér" sem
lógott a falon mint festmény,
tisztes keretében:
az is valóság volt - s keserű;
s manapság,
„turista" -korunkban,
dagadó szabadidőnkben:
a Leie-t az emberek egyre
„falusi víznek" nevezik -,
„Arany Folyónak", amely
- költők mondják
mint selyem pántlika nyúlik
minden földeken át -,
s így ültetnek mitoszokat
a fejekbe;
és aki hét végén, ahogy illik,
kirándul a Leie partjaihoz,
az ős-Expresszionizmus
örök zarándok-földjére,
ahol az ember még
vakon a MÚLTBAN vegetál
egy balkonon, és nem látja -
sose látja többé:
miként színeződik, párolog,
s miként lesz gáz a tömény levegő
meg a víz...
De jöjj - gyere velünk
a Leie mentén,
s figyeld csak:
nem holmi kiruccanás ez,
mikor a víz párát lehel este,
és lombos a part
s a naplemente liheg -,
a nyelvtani imperfectum ez,
maga a REALITÁS -
a Leie nyomora:
falvai immár
nem falvak - csak Rezidenciák;
villák a világban,
e romantika-parcellákon,
lóval s hullám-csobogással...
Nézd csak: ez itt a flamand BEVERLEY HILLS...
Feltöltő | P. T. |
Az idézet forrása | L. L. |
|
|