Dehmel, Richard: Tikkadt levegő (Drückende Luft Magyar nyelven)
Drückende Luft (Német)Der Himmel dunkelte noch immer; ich fühlte tief bis in mein Zimmer der fahlen Wolken vollen Schoß. Die Esche drüben drehte schwer die hohe Krone um sich her; zwei Blätter trieben wirbelnd los.
Laut tickte durch die schwüle Stube, wie durch die stille Totengrube der Holzwurm ticken mag, die Uhr. Und durch die Türe hinter mir klang dünn und schüchtern ein Klavier über den Flur.
Der Himmel lastete wie Schiefer; ihr Spiel klang immer trauertiefer, ich sah sie wohl. Dumpf rang der Wind im Eschenlaub, die Luft war grau von Glut und Staub und seufzte hohl.
Und blasser tönten durch die Wände die tastenden verweinten Hände, sie saß und sang; sang sich das Lied, in sich gebückt, mit dem sie mich als Braut entzückt; ich fühlte, wie ihr Atem rang.
Die Wolken wurden immer dumpfer, die wunden Töne immer stumpfer, wie Messer stumpf, wie Messer spitz; und aus dem alten Liebeslied klagten zwei Kinderstimmen mit - da fiel der erste Blitz.
|
Tikkadt levegő (Magyar)Az égbolt egyre csak sötétlett, szobánkban is egész sötét lett, jöttek fakó, bő fellegek. És súlyosan forgott a kőris, lázongott ez a csöndes őr is és két levélke röpkedett.
A fülleteg szobám aszú csöndben, mint a kriptán ver a szú, lármázott a tiktakos óra. Ajtóm mögött halk-tétova hangon szólt ki a zongora a folyosóra.
Az ég szürkült, mint a pala és sírt a zongora dala, játszott a nőm. A szél a kőrisfát gyötörte s kavargón szállt a por, a pörnye a levegőn.
Bukdácsoló, síró kezecskék a hangot sápatag keresték és reszketeg, az asszony búsan azt dalolta, mint egykor, vőlegénykoromba s éreztem, pihegett.
A felhőkön az éj borongott át, a hangok tompák, egyre tompák, mint kések, tompák, élesek, a régi nászi dalra csend ült s belőle két gyermekhang csendült - akkor villámlott és esett.
|