Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Kästner, Erich: Hiábavaló kacagás (Ganz vergebliches Gelächter Magyar nyelven)

Kästner, Erich portréja

Vissza a fordító lapjára

Ganz vergebliches Gelächter (Német)

Eines Tages fällt ihm plötzlich auf,
dass er schon seit langem nicht mehr lachte.
Und nun prüft er seinen Lebenslauf,
was er denn inzwischen machte...

Manchmal, weiß er noch, war alles Sünde.
Manchmal hat er wie ein Vieh geflucht.
Manchmal suchte er für alles Gründe,
wie man Kragenknöpfe sucht.

Doch nun will er lustig sein und lachen!
Früher hat er das ganz gut gebracht.
Und er wird es jetzt wie früher machen,
und er stellt sich hin und lacht.

Ach, es ist ein schreckliches Gelächter!
Er erschrickt und wird schnell wieder stumm.
Warum, fragt er sich, klang es nicht echter?
Und er weiß es nicht, warum.

Und er geht dorthin, wo viele sitzen,
weil er hofft, er würde dann wie sie.
Und sie freuen sich an tausend Witzen.
Nur er selber lächelt nie.

Er beschließt, sich einmal zu vergeuden.
Doch da spürt er, angesichts der Stadt,
dass er mit der Freude und den Freuden
so etwas wie Mitleid hat.

Dieser falsche Hochmut drückt ihn nieder,
und er sagt zu seiner Seele: Prost!
Nicht mehr froh zu sein und noch nicht wieder-
dafür weiß er keinen Trost.

Schließlich springt er auf den Autobus
und fährt blindlings in die späte Nacht.
Und er ahnt, dass er noch warten muss,
bis er ganz von selber wieder lacht ...



FeltöltőTauber Ferenc
Kiadóhttps://www.deutschelyrik.de/ganz-vergebliches-gelaechter.html
Az idézet forrásahttps://www.deutschelyrik.de/ganz-vergebliches-gelaechter.html

Hiábavaló kacagás (Magyar)

Agyán hirtelen kép villan át,
mily sok ideje nem nevetett.
Átvizsgálja teljes életrajzát,
mi az, mit eddig tett...

Volt, amikor fetrengett a bűnben.
Volt, hogy állatmód káromkodott.
Volt, hogy okot keresett a zűrre,
kákán is a csomót.

De most már jöjjön vidám nevetés!
Régen egész jól művelte ezt.
Nevetésben nincsen feledés,
kiáll, s nevetni kezd.

Jaj, de minő torz, ahogyan kacag!
Megijed, a kacaj torkán reked.
Töpreng, honnan van a hamis hang.
Keres áruló jegyet.

Elvegyül, hol tömegek csücsülnek,
reméli, a hangulat ragad.
Tobzódnak, a viccek mind elsülnek.
Mosolyra csak ő nem fakad.

Úgy dönt: Akkor elfecsérli magát.
A várost látva rájön: Bármit kap,
benne öröm vagy régi barát
sajnálatot vált ki csak.

Önnön dölyfössége mellbe vágja,
lelke italtól vár gyógytapaszt.
A jókedv oda, s hasztalan várja-
nem leli a vígaszt.

Végül felugrik egy autóbuszra,
célja most az ismeretlen. És…
sejti már, hogy nem megy az egy szuszra,
hogy magától jöjjön a nevetés ...



FeltöltőTauber Ferenc
Az idézet forrásasaját

minimap