Der Lehrer (Német)
Meist war er klein und kroch am Boden hin Wie eine Küchenschabe braun und eklig. Er stak in abgeschabten Loden drin Und stank nach Fusel und nach Schweiß unsäglich.
Doch manchmal wuchs er riesig in das Licht, Wuchs übern Kirchturm, schattete die Erde. Am Himmel brannte groß sein Angesicht, Damit die Schöpfung seines Glanzes werde.
Er schlug das Aug auf wie das Testament (mich graust, Wenn ich dran denk), pfiff wie im Rohr die Dommeln, Ließ donnern, blitzte, hob die Sonnenfaust Und ließ sie furchtbar auf uns niedertrommeln. Feltöltő | Efraim Israel |
Az idézet forrása | https://www.zgedichte.de/gedichte/ klabund/der-lehrer.html |
|
Az abszolút tanító (Magyar)
Többnyire csöppnyi volt és úgy inalt Mint svábbogár, a konyhasarki fajta, Foszló lódenenkabátja rossz italt Látott, s izzadtságnak hűlt szaga rajta.
De olykor óriássá, fénybe nőtt, Tornyok fölé, beárnyékolva földet. Az ő arca tüzelt az ég fölött, A teremtés az ő lángjába görbedt.
Mint a Testamentum, fel úgy nyílt két szeme (Hátam lúdbőrzik, ha rágondolok ma), Villámlott, a Nap ökle volt keze, Úgy sújtott le, mint dobverő a dobra.
|