Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Lenau, Nikolaus: In der Schenke

Lenau, Nikolaus portréja

In der Schenke (Német)

Am Jahrestag der unglücklichen Polenrevolution

 

Unsre Gläser klingen hell,

Freudig singen unsre Lieder;

Draußen schlägt der Nachtgesell

Sturm sein brausendes Gefieder,

Draußen hat die rauhe Zeit

Unsrer Schenke Tür verschneit.

 

Haut die Gläser an den Tisch!

Brüder, mit den rauhen Sohlen

Tanzt nun auch der Winter frisch

Auf den Gräbern edler Polen,

Wo verscharrt in Eis und Frost

Liegt der Freiheit letzter Trost.

 

Um die Heldenleichen dort

Rauft der Schnee sich mit den Raben,

Will vom Tageslichte fort

Tief die Schmach der Welt begraben;

Wohl die Leichen hüllt der Schnee,

Nicht das ungeheure Weh.

 

Wenn die Lerche wieder singt

Im verwaisten Trauertale;

Wenn der Rose Knospe springt,

Aufgeküßt vom Sonnenstrahle:

Reißt der Lenz das Leichentuch

Auch vom eingescharrten Fluch.

 

Rasch aus Schnee und Eis hervor

Werden dann die Gräber tauchen;

Aus den Gräbern wird empor

Himmelwärts die Schande rauchen,

Und dem schwarzen Rauch der Schmach

Sprüht der Rache Flamme nach.



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://www.versalia.de/archiv/Lenau

A csapszékben (Magyar)

A szerencsétlen lengyel forradalom évfordulóján

 

Vígan csendül a pohár,

sok jókedvű nóta járja;

odakünt a jómadár,

a vihar: csattog a szárnya.

A rút idő odakünt

behavazta küszöbünk.

 

Vágd asztalhoz serleged,

úgyis ropja, ropja, testvér,

hős lengyel sírok felett

durva lábbal a jeges tél,

reménységnek egy maradt:

szabadság a hó alatt.

 

A hó hősök tetemét

elvíná hollók hadától,

hogy a világ szégyenét

elrejtse a napvilágtól.

Hó a holtak csontjain —

de örökkön él a kín.

 

Ha az új pacsirtadal

felzendül e gyászhatárban

s a rózsa bimbóival

bólogat a napsugárban,

a tavasz majd odalép,

s átkos szemfedőt letép:

 

akkor majd a hó s a fagy

alól a sírok kiválnak,

belőlük magasra csap

az egetverő gyalázat,

s fekete füstje után

fellebeg a bosszu-láng!



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap