Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Mörike, Eduard: Folyóm (Mein Fluß Magyar nyelven)

Mörike, Eduard portréja
Rónay György portréja

Vissza a fordító lapjára

Mein Fluß (Német)

O Fluß, mein Fluß im Morgenstrahl!

Empfange nun, empfange

Den sehnsuchtsvollen Leib einmal,

Und küsse Brust und Wange!

– Er fühlt mir schon herauf die Brust,

Er kühlt mit Liebesschauerlust

Und jauchzendem Gesange.

 

Es schlüpft der goldne Sonnenschein

In Tropfen an mir nieder,

Die Woge wieget aus und ein

Die hingegebnen Glieder;

Die Arme hab ich ausgespannt,

Sie kommt auf mich herzugerannt,

Sie faßt und läßt mich wieder.

 

Du murmelst so, mein Fluß, warum?

Du trägst seit alten Tagen

Ein seltsam Märchen mit dir um

Und mühst dich, es zu sagen;

Du eilst so sehr und läufst so sehr,

Als müßtest du im Land umher,

Man weiß nicht wen, drum fragen.

 

Der Himmel, blau und kinderrein,

Worin die Wellen singen,

Der Himmel ist die Seele dein;

O laß mich ihn durchdringen!

Ich tauche mich mit Geist und Sinn

Durch die vertiefte Bläue hin

Und kann sie nicht erschwingen!

 

Was ist so tief, so tief wie sie?

Die Liebe nur alleine.

Sie wird nicht satt und sättigt nie

Mit ihrem Wechselscheine.

- Schwill an, mein Fluß, und hebe dich!

Mit Grausen übergieße mich!

Mein Lieben um des deine!

 

Du weisest schmeichelnd mich zurück

Zu deiner Blumenschwelle.

So trage denn allein dein Glück

Und wieg auf deiner Welle

Der Sonne Pracht, des Mondes Ruh.

Nach tausend Irren kehrest du

Zur ewg'en Mutterquelle!



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://www.balladen.de/web/sites/balladen

Folyóm (Magyar)

Folyóm, te hajnalfényes ár!

fogadd öledbe bátran

a testemet: csókodra vár

az arcom és a vállam!

- Már végigomlik mellemen,

borzongat, mint a szerelem,

és dúdolgat vidáman.

 

A napfény arany zápora

most permetezve hull rám;

ragyogva ringat szapora

habjaival a hullám;

karom kitárom boldogan;

a víz felszökken, rámrohan,

megfog s elenged aztán.

 

Folyóm, mit mormolsz? Tűnt napok

regéje zsong a habban;

azt zengi egyre dallamod

szorgalmas áradatban,

s te úgy futsz, úgy sietsz vele,

mindhogyha titkát kellene

kutatnod lankadatlan.

 

Az ég, a gyermektiszta, kék,

hol a habok dalolnak,

a te lelked a tiszta ég:

ölébe hadd omoljak!

A szellem s érzék vágyva vág

csapást a mélylő kéken át,

de mégse birtokolhat.

 

Van ennél szebb, mélységesebb?

Csupán a szív szerelme.

Káprázatával nem lehet

csordultig az se telve.

- Csapj át, folyó, fejem felett,

áradj, emelkedj, létemet

léteddel elkeverve.

 

Hízelgőn vetsz ki partjaid

virágos küszöbére.

Légy boldog, fesse habjaid

nap fénye, holdak éje;

ezernyi tévelygés között

úgyiscsak visszatérsz örök

forrás-anyád ölébe.



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásaR. Gy.

minimap