Korfs Verzauberung (Német)
Korf erfährt von einer fernen Base, einer Zauberin, die aus Kräuterschaum Planeten blase, und er eilt dahin, eilt dahin gen Odelidelase, zu der Zauberin ...
Findet wandelnd sie auf ihrer Wiese, fragt sie, ob sie sei, die aus Kräuterschaum Planeten bliese, ob sie sei die Fei, sei die Fei von Odeladelise. Ja, sie sei die Fei!
Und sie reicht ihm willig Krug und Ähre, und er bläst den Schaum, und sieh da, die wunderschönste Sphäre wölbt sich in den Raum, wölbt sich auf, als obs ein Weltball wäre, nicht nur Schaum und Traum.
Und die Kugel löst sich los vom Halme, schwebt gelind empor, dreht sich um und mischt dem Sphärenpsalme, mischt dem Sphärenchor Töne, wie aus ferner Hirtenschalme, dringen sanft hervor.
In dem Spiegel aber ihrer Runde schaut v. Korf beglückt, was ihm je in jeder guten Stunde durch den Sinn gerückt: Seine Welt erblickt mit offnem Munde Korf entzückt.
Und er nennt die Base seine Muse, und sieh da! sieh dort! Es erfaßt ihn was an seiner Bluse und entführt ihn fort, führt ihn fort aus Odeladeluse nach dem neuen Ort ... |
Korf el-varázsoltatása (Magyar)
Korf megtudja: van egy messzi néni, vajákos az illető: gazfőzetből bolygót tud kimérni. Odasiet ő, Odaidelázéba benézni, hol főz az a nő...
Látja ám a réten, nénje jő, ni, kérdi, vajh’ igaz, hogy bolygóbuborékká kinőni tud, ha fújja, gaz: ő-e az Odaidei nőci? S felel: ő biz’ az!
Korsót nyújt neki meg szalmaszálat, fúj Korf úr habot, s lám, egy bugyborék dagad! csodálat! Világgömb az ott! Duzzad, nő, nő mint egy égi állat, nem mint alj-gazok.
S gömbünk leválik a szalmaszálról, fölfelé libeg, forog, Szférák Zsoltárává táncol, zeng angyalsereg, mint ha messze sípját fújja pásztor, halk zene zeneg.
Ama gömbtükörben Énje (mély Én!) boldogan mereng minden jólsikerült óra kéjén, agyat mely beleng: egy világot lát! micsoda élmény! Korf szíve meleng.
És szól: Nénikém, te vagy a múzsám! S lám, a bók mit ér: Megragadja valami a blúzán s viszi mint a szél Odeladelúzéból kihúzván, s térebb térbe ér...
|