Werfel, Franz: Hekuba (Hekuba Magyar nyelven)
Hekuba (Német)Manchmal geht sie durch die Nacht der Erde, Sie, das schwerste ärmste Herz der Erde. Wehet langsam unter Laub und Sternen, Weht durch Weg und Tür und Atemwandern, Alte Mutter, elendste der Mütter.
So viel Milch war einst in diesen Brüsten, So viel Söhne gab es zu betreuen. Weh dahin! — Nun weht sie nachts auf Erden, Alte Mutter, Kern der Welt, erloschen, Wie ein kalter Stern sich weiterwälzet.
Unter Stern und Laub weht sie auf Erden Nachts durch tausend ausgelöschte Zimmer, Wo die Mütter schlafen, junge Weiber, Weht vorüber an den Gitterbetten, An dem hellen runden Schlaf der Kinder.
Manchmal hält am Haupt sie eines Bettes, Und sie sieht sich um mit solchem Wehe, Sie, ein dürftiger Wind, von Schmerz gestaltet, Daß der Schmerz in ihr Gestalt erst findet, Und das Licht in toten Lampen aufweint.
Und die Frauen steigen aus den Retten, Wie sie fortweht, nackten schweren Schrittes, Sitzen lange an dem Schlaf der Kinder, Schauen langsam in die Zimmertrübe, Tränen habend unbegrißnen Wehes.
|
Hekuba (Magyar)Földünk éjén által lépked olykor, ő, legvertebb árva szív a földön. Lomb és csillag alatt fujdogálgat. Átfúj úton, ajtón s lehelésen, öreg anya, mind közt legszegényebb.
Annyi tejtől duzzadott a keble, annyi. fiát kellett gyámolítsa. Lengj el! – Éjjel leng most itt a földön, öreg anya, világ magva, húnyva, ahogy kihűlt csillag tovagördül,
Lomb és csillag alatt leng a földön át ezernyi szoba éj-sötétjén, hol anyák pihennek, ifju nőink, rácsos ágyak mellett leng el ottan, gyermek fényes kerek álma mellett.
Megáll olykor egy-egy ágy fejénél, s körülnéz ő, olyan fájdalommal, ő, ki gyenge szél csak, kín-teremtett, hogy a kín csak benne lel alakra, s feljajong a fény holt mécsesekben.
S ágyukról az asszonyok leszállnak, mikor elleng lassú pőre lépte, ülnek gyermekeik álma mellett, néznek hosszan a borús homályba, érthetetlen kínnak ontva könnyét.
|