Andoniu, Dimitrisz: Levél az attikai tavaszról (Γράμμα της Αττικής Άνοιξης Magyar nyelven)

Όταν ξεκινάμε βέβαιοι για την αποτυχία
συλλογιζόμαστε τι μας κάνει να πέφτουμε
κι ύστερα τι μας φέρνει ν’ ανθίζουμε αυτό το πέσιμο;
Πριν ξεκινήσουμε την τελευταία φορά, λέγαμε:
πως θα ξοδέψεις τέτοιο δρόμο μ’ ένα ρόδο στην καρδιά σου;
-έχοντας την αντοχή μόνο στη θύμηση περασμένων;-
Υπάρχει πάντα κάτι, λέω τώρα,
ύστερ’ από τόσες αποτυχίες
μια ανακωχή μ’ ανθισμένο χαμόγελο:
Το πρώτο χελιδόνι στον κάμπο που ακόμη δεν ξύπνησε,
-μια γλάστρα θυμάμαι που είδα εγώ πρώτος τον ανθό της·
φώναξα μεθυσμένος: το πρώτο ρόδο! και μέσα μου
γαλήνεψε όλ’η φουρτούνα…-
Έτσι σου συνεχίζουμε τώρα το γράμμα μας.
Δύσκολη και δίχως ελπίδα!- γι’ αυτό δοκιμάζω τη φωνή μου,
παρακάτω σου γράφω για τον πυρετό μας
που μετριέται σε περιπλάνηση
στο αττικό τοπίο που ξέρεις μ’ άλλα μάτια απ’ τα δικά μου.
Χτες το πρωί λοιπόν καθώς έφτανε η ώρα μας
σε βραδιασμένους πια στίχους να δοξάζουμε
τη διάθεση τούτη,
μουρμούριζα ευλογώντας την απόσταση
που μου παίρνει δίνοντάς μου τέτοιες ώρες…

Mikor útra kelünk biztos kudarctól félve,
töprengünk folyton: mi a bukás oka,
s mi az, mitől utóbb a kudarc kivirágzik.
Mikor legutóbb elindultunk, mondtuk:
egy szál rózsával szíveden, hogy járod majd végig az utat?
A tűrés csak az elmúlt dolgok emlékeiben él.
Mindig adódik valami, mondom
a sok kudarc után most,
egy fegyvernyugvást bimbózó mosollyal.
Az első fecske, mely még nem ébredt föl a réten
- egy cserép, ahogy megláttam virágát,
s részegen fölkiáltottam: az első rózsa! Bennem
lecsendesült a lélek vihara...
Most hát így folytatom a levelünket.
Remény nélküli és nehéz! Ezért próbálgatom
hangom: írok neked közös lázunkról, melyet
bolyongások higanya mér itt,
a te szemedben oly másként megőrzött attikai tájon.
Tegnap reggel tehát, ahogy eljött az óránk,
midön e hangulat már
az alkony lírájától megdicsőült,
suttogva áldottam a messzeséget,
amért ha elvett is, de ily órákat ád nekem.