Palamasz, Kosztisz: A ház, ahol születtem (Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα Magyar nyelven)

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι,
στοιχειό είναι και με προσκαλεί ψυχή και με προσμένει.

Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ’ όλα του τα νιάτα.

Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα
και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.

Της πόρτας του η παλαιική κορώνα, ώ! να, ή καμάρα!
Μόνο οι χορδές της λείπουνε για να γενή κιθάρα

να συνοδέψει του σπιτιού τ’ ολόχαρο τραγούδι,
προς το παιδί, γυρίζω ανθός, δροσιά, ξεπεταρούδι,

πάω στη φωλιά, στη γάστρα μου, στο πρωί μου, στο μαγνήτη,
στη ζέστα της μητέρας μου, στο πατρικό άγιο σπίτι.

Ας ήρθαν τα γεράματα κι ας κύλησαν οι χρόνοι,
Απ’ το ψιμύθρι του αλλασμού κι απ’ του χαμού τη σκόνη,

και απείραχτο κι ανέγγιχτο στη Μοίρα αγνάντια στέκει,
κι από τον κήπο του για με χλωρά στεφάνια πλέκει.

Του κάκου οι έγνοιες, οι καιροί, πληγές καρδιών και τόπων.
Τα μάτια μου άλλα, κι άλλα είναι τα μάτια των ανθρώπων.

Από την ισκιερή εμπατή στη φωτισμένη σάλα
Με τ’ ακριβό ρόλοϊ χρυσό στην κρυσταλλένια γυάλα,

Όλα βαλμένα ρυθμικά, γιορτιάτικα ντυμένα,
προσώπατα, αντικείμενα, με καρτερούν εμένα.

Στο πλάϊ της δούλας της πιστής η αρχόντισσα γιαγιά μου
και η ρήγισσα της προκοπής, η μάνα μου, ω χαρά μου!

το στερνογέννητο καρπό στην αγκαλιά, και πέρα,
μπρός σε χαρτιά το φάντασμα γνοιασμένο του πατέρα.

Και μεσ’ απ’ τους ανασασμούς του ρόδου και του δυόσμου
και δουλευτής και φυτευτής του κήπου, ο αδελφός μου.

Και πιο βαθιά ,κατάβαθα, σαν άλλου κόσμου πλάση
να! Ολόρθο, αξήγητο, κρυφό, στον κήπο ένα κοράσι.

Του πρώτου πόθου το ιερό προφήτεμα, η παιδούλα!
Στη χαραυγή μου γέλασμα, στη δύση μου τρεμούλα.

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι.
Στοιχειό και σαν απάτητο, με ζη και με προσμένει.

A házat, hol születtem én, idegenek tapodják,
kísértőn mégis oda vár a lélek, hajt a honvágy.

Az ódon utcában a ház, hol hajdan megszülettem,
ifjúkorom jelképeként mindegyre nő szememben.

Csak megváltoztatták színét, csak formáját cserélték,
de ahogy rám vár, ugyanaz, romolhatatlan érték.

Az ajtó fölött régi ív, a címer koronája!
Csak húrjai hiányzanak, lehetne újra hárfa,

a ház csupa-öröm dalát, hogy pendülve kísérje,
hallgatnám járva körbe: friss virág, madárka fészke,

megyek a mágnesemhez és a viruló cserépig,
atyám szent házában anyám melengető szívéig.

Arcán a pusztulás pora, az évek vonulása,
álarc csupán - az elmúlás nem változtatta másra.

Sértetlen, érintetlen áll, vállalva, ami Sorsa,
s a kert virágfüzéreit még egyre nékem fonja.

De mindegy, gond, idő, s tájak fájdalma hol sebez meg,
ahogy az én szemem tekint, másé úgy nem figyelhet.

Az árnyas bejárat mögött, a világos szalonban,
a drága aranyóra még kristályburában ott van.

Diszitve szép szabályosan ott látok minden tárgyat,
a dolgok, arcok ünnepi rendjükkel egyre várnak.

Hű cseléd mellett nagyanyám, csupa előkelőség,
boldogságom úrasszonya, hadd lássa bennem hősét!

Mint utolsónak született gyümölcsöt, úgy fog engem,
és papírok előtt atyám, az örök gondú szellem.

Fodormenták lélegzete s körben megannyi rózsa,
és ő, testvérem is, a kert teremtő ápolója.

S a kert legmélyén más világ különös jelenése:
a titkos, le nem írható sudár leányka lénye!

Ő, ki az első vágyra szent próféciám lehetne,
a hajnal nevetése és borzongó naplemente.

A házat, hol születtem én, idegenek tapodják,
de mégis, foghatatlanúl vár, odaűz a honvágy.