Porfirasz, Lambrosz: Ανεμώνες στον άνεμο 4.

Καλώς το! Κ΄ ήρθες να μας πεις και πάλι πρωτοβρόχι
στη στέγη το μονότονο γοργό κελάδημά σου.
Σα μιας παλιάς αγάπης μου εδώ στην έρμη κόχη,
θα πλάσω και θα ονειρευθώ, Βροχή, το φάντασμά σου.
Θα ιδώ τα μάτια σου τα υγρά, τα σκοτεινά τα πλάνα,
το φόρεμά σου το θολό, που υφαίνεις απ΄ τα νέφη,
και θα σ΄ ακούσω να χτυπάς – ω τ΄ ουρανού Τσιγκάνα!
στου παραθύρου τα γυαλιά το θλιβερό σου ντέφι.

Isten hozott, dobold csak, koraőszi zápor,
monoton, bús dalod a háztetőn;
akár ha tűnt szerelmet, idézem meg magános
zugom mélyén kísérteted, Eső!
S elnézem majd: révedező szemedben árnyak,        
s derengö fátylad: felhők szőttesét;  
s hallgatom, hogy kopogod, ó, ég cigányleánya,     
ablakomon örvénylő dob-zenéd!