Szeferisz, Jorgosz: Μυθιστόρημα ΙΑ´

Το αίμα σου πάγωνε κάποτε σαν το φεγγάρι,
μέσα στην ανεξάντλητη νύχτα το αίμα σου
άπλωνε τις άσπρες του φτερούγες πάνω
στους μαύρους βράχους τα σχήματα των δέντρων και
τα σπίτια
με λίγο φως από τα παιδικά μας χρόνια.

Véred megalvadt néha mint a hold
kimeríthetetlen éjszakán a véred
kibontotta fehér szárnyait a fekete
sziklák fölött a fák s a házak árnyéka fölött
a szárnyakon a gyermekkor szelíd fényének ragyogása.