Szeferisz, Jorgosz: A mi napunk (Ο δικός μας ήλιος Magyar nyelven)

Ο ήλιος αυτός ήταν δικός μου και δικός σου: τον μοιραστήκαμε
ποιός υποφέρει πίσω από το χρυσαφί μεταξωτό ποιός πεθαίνει;
Μια γυναίκα φώναζε χτυπώντας το στεγνό στήθος της: «Δειλοί
μου πήραν τα παιδιά μου και τα κομμάτιασαν, σεις τα σκοτώσατε
κοιτάζοντας με παράξενες εκφράσεις το βράδυ τις πυγολαμπίδες
αφηρημένοι μέσα σε μια τυφλή συλλογή».
Το αίμα στέγνωνε πάνω στο χέρι που το πρασίνιζε ένα δέντρο
ένας πολεμιστής κοιμότανε σφίγγοντας τη λόγχη που του φώτιζε το πλευρό.

Ήταν δικός μας ο ήλιος, δε βλέπαμε τίποτε πίσω από τα χρυσά κεντίδια
αργότερα ήρθαν οι μαντατοφόροι λαχανιασμένοι βρόμικοι
τραυλίζοντας συλλαβές ακατανόητες
είκοσι μερόνυχτα πάνω στη στέρφα γης και μόνο αγκάθια
είκοσι μερόνυχτα νιώθοντας ματωμένες τις κοιλιές των αλόγων
κι ούτε στιγμή να σταματήσουν για να πιουν το νερό της βροχής.
Είπες να ξεκουραστούν πρώτα κι έπειτα να μιλήσουν, σε είχε θαμπώσει το φως.
Ξεψύχησαν λέγοντας: «Δεν έχουμε καιρό» γγίζοντας κάτι αχτίδες·
ξεχνούσες πως κανείς δεν ξεκουράζεται.

Ούρλιαζε μια γυναίκα: «Δειλοί» σαν το σκυλί τη νύχτα
θα ήταν ωραία κάποτε σαν εσένα
με στόμα υγρό, τις φλέβες ζωντανές κάτω απ’ το δέρμα
με την αγάπη.

Ο ήλιος αυτός ήταν δικός μας· τον κράτησες ολόκληρο δε θέλησες να μ’ ακολουθήσεις
κι έμαθα τότε αυτά τα πράγματα πίσω από το χρυσάφι και το μετάξι·
δεν έχουμε καιρό. Σωστά μιλήσαν οι μαντατοφόροι.

Enyém volt ez a nap s a tied: megosztozkodtunk rajta.
Ki szenved az arany kárpit mögött, ki hal meg?
Egy asszony szikkadt mellét verve üvöltött: „Bitangok,
elvették gyermekeimet, lemészárolták őket, ti öltétek meg őket,
s néztétek a jánosbogarakat, este,
különös arccal, vak meditációba merülve."
Zöld fényt vet egy fa a vérszennyezte kézre.
Egy harcos bóbiskolt, markolva a lándzsát, mely beragyogta oldalát.

Miénk volt ez a nap, nem láttunk semmit az arany hímzésen át.
Később megjöttek a hírnökök, lihegve, rongyosan,
érthetetlen szavakat dadogva.
Húsz nap, húsz éjjel a meddő földön, hol tüske terem csak,
húsz nap, húsz éjjel érezni a lovak véres oldalát,
s egy percre meg nem állni esővizet inni.
Azt mondtad, hogy pihenjenek, később beszéljenek csak, elvakított az erős fény.
Kiadták lelküket, mondván: „Nincs már időnk." S megérintették a sugarakat.
Feledted, hogy soha senki sem pihen.

Egy asszony vonította: „Bitangok" mint éjjel a kutya.
Valaha olyan szép lehetett, mint te,
a szája üde volt, eleven erek a bőre alatt
és szerelem.

Miénk volt az a nap s te megtartottad mind magadnak, követni nem akartál.
Az aranykárpit mögött tudtam meg mindezeket.
Nincs már időnk. Igazuk volt a hírnököknek.