Ady Endre: A magyar Ugaron

Elvadult tájon gázolok:
Ős, buja földön dudva, muhar.
Ezt a vad mezőt ismerem,
Ez a magyar Ugar.

Lehajlok a szent humuszig:
E szűzi földön valami rág.
Hej, égig-nyúló gizgazok,
Hát nincsen itt virág?

Vad indák gyűrűznek körül,
Míg a föld alvó lelkét lesem,
Régmúlt virágok illata
Bódít szerelmesen.

Csönd van. A dudva, a muhar,
A gaz lehúz, altat, befed
S egy kacagó szél suhan el
A magyar Ugar felett.

Mi vadas sur sovaĝa pejzaĝo:
Sur praa abundkreska tero.
Mi scias ĉi tiu sovaĝan kampon,
Ĉi tiu estas la hungara Ugaro.

Mi klinigas al la sanktan humon:
En ĉi tiu iu maĉas tero.
Hej, alta herbaĉo,
Ĉu ĉi tie ne estas floro?

Sovaĝaj volvokrampoj min ĉirkaŭas,
Dume mi dormantan animo de tero gvatas,
Odoro de maljunaj floroj
Amante Narkotas.

Silento estas. La herbaĉo, la setario,
Detaras, dormigas, kovras la herbaĉo
Kaj blovas ridegan venton
Super la granda Ugaron.