Ady Endre: A magyar Ugaron

Elvadult tájon gázolok:
Ős, buja földön dudva, muhar.
Ezt a vad mezőt ismerem,
Ez a magyar Ugar.

Lehajlok a szent humuszig:
E szűzi földön valami rág.
Hej, égig-nyúló gizgazok,
Hát nincsen itt virág?

Vad indák gyűrűznek körül,
Míg a föld alvó lelkét lesem,
Régmúlt virágok illata
Bódít szerelmesen.

Csönd van. A dudva, a muhar,
A gaz lehúz, altat, befed
S egy kacagó szél suhan el
A magyar Ugar felett.

Śród zdziczałych stron błądzę sam:
Pra-zielsk; chwasty, smug po smugu
Znam… Dzikość pól tych dobrze znam.
To madziarski ugór.

Nad próchnem świętem schylam się:
Czystą tę rolę jakiś żre gad.
Hej, pod niebo aż chwast się pnie,
A gdzie – choć jeden kwiat?

Dzikie pędy kołują w krąg…
Duszę ziemi podglądam śpiącą,
Dawno minionych kwiatów woń
Odurza mię kochająco.

Cisza jest. Zielsko, badyle
Ciągną mię w dół, uśpią, zabiorą…
I ze śmiechem wiatr sunie w ślad
Nad wielkim ugorem.