Bella István: Ami elmarad

Ahogy minden megérik magára,
úgy halálosodsz; maradsz.
Elhagy az alkalom, a talán, a hátha
voltnál bizonyosabb.

Ritkulnak a kötőszavak, barátok.
Jobb így! Megszokhatod.
S ha kezed után leválna lábad,
mímelhetsz művégtagot.

Járhatsz láb nélkül, kéz nélkül írhatsz.
Semmi se a tiéd.
Szólhatsz száj nélkül. Mindent kibírhatsz.
Van példa rá elég.

Ki ragozza el magyarul az időt?
A szótővek, félmondatok ideje jő. A sunyi ponté. Minden kidőlt
felkiáltójel kopjafa. S te vagy a halott.

Jak wszystko z czasem do siebie dojrzewa,
tak i ty śmiertelniejesz,
Okazje nikną; a nuż, lub może, trzeba
przeszłością pewnieje.

Rzedną spójniki i przyjaciele.
Lepiej tak! Przywykniesz.
I gdy ręki, gdy nogi ubędzie,
protezą skrzypniesz.

Bez nóg chodzić, bez rąk zaczniesz pisać.
Nic nie będzie twoje.
Bez ust się wypowiesz. Da się to wytrzymać.
Przykładów mamy wiele.

Kto jednak czas po węgiersku odmieni?
Nastanie pora skrótów, cięć,
półsłówek. Fałszu kropek. Wykrzyknik na ziemi
legnie jak nagrobek. A twoja będzie śmierć.