Határ Győző: Fuimus troes (Fuimus troes Lengyel nyelven)

azt hittem, szigetünk az Embersziget és az egész földkerekség az ember földje

hogy az emberi intézmények, a fajták hegemóniája, a pásztorórák homokóra-forgalma, gyárak-hivatalok-kertek vegykristálya oly örökre-szóló szilárd mindvalóságosan, mint a csillagok, a parancsolatok, az égi mechanika

láttam a világ legnagyobb feltalálóját: a bölcsődalt
feltaláló anyát; azt hittem, fenntartásunknál, szaporításunknál,
kiteljesedésünknél hitelesebb program nincsen

azóta megtanultam, hogy nem dől össze a világ, ha
összedől - ahogy a Bábelek helyén holnaptól nincs más, mint
repedezett koromsivatag; ha a feketék holnapután kivégzik az
elpimaszodó sárgákat - amikor mi fehérek már csak a tegnap
emlékei leszünk - s lám, a bölcsődal, a babcirógatás sem több
a felbogárzó játéknál, mely betölti az esendő lelket, a pilleéletű nőt

hát nem azok vagyunk, akik vagyunk? Özön törmelék-
tenger közepette élünk az országos csontházban, hol az állati
szén pernyéi s szilánkok a falrengetegben: bástyák, még ideig-
óráig itt lebegtek körülöttünk

sądziłem, że nasza wyspa jest Wyspą Człowieka a cała
ziemia jest planetą ludzi

że ludzkie instytucje, hegemonia ras, ruch piasku w klepsydrze odmierzają
czas miłości, sztuczne kryształy fabryk-biurogrodów są równie niewzruszone i wiekuiście realne jak
gwiazdy, przykazania i mechanika niebios

widziałem największego wynalazcę świata: matkę okrywającą kołyskę;
myślałem, że nie ma bardziej wierzytelnego
programu niż nasze podtrzymanie, pomnożenie, doskonalenie

od tamtej pory nauczyłem się, że świat się nie zawali, choćby się zawalił
- jeśli jutro po wieżach Babel nie pozostanie nic
prócz spçkanej sadzy pustyni; jeśli czarni pojutrza wytłuką roz zuchwalonych
żółtych - gdy my biali będziemy już tylko
wspomnieniem dnia wczorajszego - kołysanka zaś i pieszczota
okazywana dziecku to tylko kaprys dla zabawy, by wypełnić
grzeszne dusze, motylne życie kobiet

czyż nie jesteśmy tacy, jacy jesteśmy? Żyjemy w morzu
złomu w ogólnopaństwowej kostnicy, wśród popiołów
zwierzçcego węgla i resztek murów: przez pewien czas wieże
unosily siç jeszcze wokół nas