Nézek, nézek kifelé (Magyar)
Nézek, nézek kifelé az Ablakon, Ott merengnek szemeim a Silbakon, Jár a faköpönyeg mellett Föl s alá, Méltósággal,mintvalami Kiskirály. Sétifikáltam Így én is Valaha, Merthogy voltam, voltam én is Katona, Fekete-sárgára festett Fák előtt Villogtattam a hatalmas Gyiklesőt. Izzadtam a dicső borjú- Bőr alatt Bájos bakancs ékesité Lábomat, Szájam szörnyű halberdókat Kiabált És söpörtem a kaszárnya Udvarát. Hősi pálya, hősi pálya, Gyöngy-élet, Szégyen rám, hogy számot vetek Te-véled, Hogy letettem cserkoszorúd Fejemről, Elhajiték puskát, seprőt Kezemből. Hejh, de meg is vert az isten Engemet, Hogy elhagytam a vitézi Életet, Poéta lett belőlem, csak Poéta . . . Ott talán már káplár volnék Azóta!
|
Ich schaue, schaue nach aussen... (Német)
Ich schaue, schaue nach aussen durch Scheibe dort versonnen die Augen, an Schildwache, er läuft unter hölzernen Dach hin und her, mit Würde, ob er ein kleiner König wär. Ich lief auch schon so hier und her desolat, weil ich war, weil ich war, auch ein Wachsoldat, vor dem schwarz und Gelb gefärbten Fallbäumen, mit den gewaltig blitzenden Säbelchen. Ich schwitzte unter ruhmvollen Kalbsleder zwei Stiefel bedeckten meine Fussglieder, mein Mund hat schrecklich laut geschrien: Halt! Wer da? Den Hof gekehrt als, wäre ich allein da. Heldenbahn, Heldenbahn, ruf ich Goldleben, das gelogen hab, muss ich jetzt zugeben, dass den Eichenkranz wegnahm, von meinem Kopf, wegwarf das Gewehr und Besen beides Prompt. Hey, der Herr Gott bestrafte mich Handumkehr, dass ich die Soldaten verlas und das Heer, aus mir wurde ein Poet, ein Literat vielleicht wäre ich dort schon ein Korporal!
|