Weöres Sándor: Valse Triste (Valse Triste Portugál nyelven)
|
Valse Triste (Magyar)Hűvös és öreg az este. Remeg a venyige teste. Elhull a szüreti ének. Kuckóba bújnak a vének. Ködben a templom dombja, villog a torony gombja, gyors záporok sötéten szaladnak át a réten. Elhull a nyári ének, elbújnak már a vének, hüvös az árny, az este, csörög a cserje teste. Az ember szíve kivásik. Egyik nyár, akár a másik. Mindegy, hogy rég volt vagy nem-rég. Lyukas és fagyos az emlék. A fákon piros láz van. Lányok sírnak a házban. Hol a szádról a festék? kékre csípik az esték. Mindegy, hogy rég vagy nem-rég, nem marad semmi emlék, az ember szíve vásik, egyik nyár, mint a másik. Megcsörren a cserje kontya. Kolompol az ősz kolompja. A dér a kökényt megeste. Hűvös és öreg az este.
|
Valse Triste (Portugál)É fresca e velha a noite. Treme o corpo do sarmento. Morre o canto da vindima. Metem-se os velhos no seu canto. A igreja da colina em nevoeiro, a torre no cimo ilumina, velozes tempestades sombrias atravessam os prados. Morre o canto do Verão, escondem-se já os velhos, fresca a sombra, a noite, vibra o corpo do arbusto. Gasta-se o coração humano. Um verão é igual aos outros. É indiferente se antigo ou pouco antigo. A recordação, gelada e com brancos. Nas árvores, há uma febre encarnada. Choram raparigas em casa. Onde a tristeza da tua boca? Mordem-nas as noites de azul. É indiferente se antigo ou pouco antigo, nenhuma recordação ficará, gasta-se o coração humano, um verão é igual aos outros. Carrapicho do arbusto canta. Chocalha o chocalho de Outono. A geada comeu a ameixeira. E fresca e velha a noite.
|