Hadewijch: Lied 5

Al treuren het seizoen en de vogeltjes,
dat mag het edele hart niet doen,
dat voor minne pijn wil lijden.
     Het moet alles weten en ervaren 
          – zoet en wreed, 
          lief en leed – 
     wat men ter wille van de minne moet doen. 

De dapperen, die zover gevorderd zijn
dat ze zich aan de onverzadigbare minne overgeven,
moeten in alle opzichten 
     moedig en dapper jegens haar zijn, 
          en zonder enig voorbehoud 
          hetzij troost, hetzij slaag 
     vanwege minne ontvangen. 

De handelwijze van minne is verschrikkelijk,
zoals hij die het ondervonden heeft wel weet,
want midden in de troost doet ze deze teniet. 
     Hij kan het niet uithouden, 
          die door minne geraakt wordt. 
          Hij ervaart 
     vele onuitsprekelijke uren. 

Nu eens heet, dan weer koud,
nu eens bedeesd, dan weer dapper:
haar wispelturigheid is zeer groot. 
     De minne vordert 
          de grote schuld helemaal op 
          aan haar machtige heerschappij, 
     waartoe ze ons uitnodigt. 

Nu eens lieflijk, dan weer pijnlijk,
nu eens veraf, dan weer vlakbij:
wie dit in trouw van minne aanneemt, 
     die weet wat jubelen is: 
          hoe minne neerslaat 
          en omhelst 
     in één beweging. 

Nu eens vernederd, dan weer verheven,
nu eens verborgen, dan weer zichtbaar:
eer iemand door minne wordt gezoogd, 
     doorstaat hij zware avonturen, 
          totdat hij geraakt 
          waar hij het wezen 
     van de minne smaakt. 

Nu eens licht, dan weer zwaar,
nu eens donker, dan weer helder:
in vrije hoop, in beklemmende angst, 
     in nemen en in geven 
          moeten de zielen 
          die in minne ronddolen 
     hier altijd leven.