Huigen, René: Ars poetica (Ars Poëtica Magyar nyelven)

Hoe het voelt: geen klinker meer los,

de muren gepleisterd te zien,

genezen mijn schuttingtaal

Nu de woorden geturfd

in het achterhoofd

als nagels van violen staan,

terwijl de geest zich scherpt

aan wat wordt opgelepeld;

het heft dat ik in handen neem:

Een glissando uit het krentebrood

van toonladders, een trommel

te schudden uit de mouwen

Als uit een pen de kruimel van een inktprop,

trombose terwijl ik trombone,

poëzie bedoelde, terwijl het gestolde

Als een kurk in de aars,

poëtica als zetpil

de werkzame placebo van doodgewaande woorden bleek

Milyen érzés: a hangzót helyén,

a falat vakolva látni,

gyógyul a falragasz-nyelv

Most, hogy fejemben

hegedűk csapjaként

állnak a tőzegelt szavak

míg szellemet tágít,

amit bekanalaztunk,

a nyél, mit kezembe veszek:

Glisszandó hanglétráknak mazsolás

bucijából, ingujjból

egy dobot előrázni,

Mint a tollból a tintarög morzsáját,

trombózist, noha én trombont,

poézist akartam, bár megalvadt

mint a dugó az ars-ban,

a poetica mint kúp,

mi használható placebónak tűnt halottnak vélt szavakra.