Nijlen, Jan Van: Verlangen

Ondankbaar vraag ik niet dat voor mijn oogen

In ‘t voorjaar ‘t beeld van vreemde schoonheid groei,

Wanneer zij in de zon aanschouwen mogen

Van kim tot kim mijn eigen land in bloei.

Maar ’s winters, als voor het geweld der stormen

Het laatste leven vlucht, als sneeuw en vorst

De wereld knellen in albasten vormen,

Dan hijgt een vreemd verlangen in mijn borst,

Dan haakt mijn hart naar de eeuwig- groene kruin

der bergen en naar marmerwitte steden,

Naar de terrassen van Borghese’s tuin,

Naar zon die fonkelt in robijnen wijn,

Wijl helder klinkt, tusschen het groen beneden;

t’ Zuidlijk geluid van bel en tamboerijn.

Hálátlanul nem kérem, hogy szemembe

idegen szépség süssön tavaszon,

ha körös-körül napfényben remegve

hazám pompázó földjét láthatom.

De télen, ha vad viharok dörögnek,

s hátrál az élet, ha a hó, a fagy

alabástromba préseli a földet,

akkor mellemben furcsa vágy dagad;

zöld hegyre, márvány városok sima

fehérjére áhítozik a lelkem

s a Borghese park teraszaira,

és borra, melyben lángol a rubin,

míg lent a völgyben, a mélyzöld ligetben

délszaki csengő szól és tamburin.