Oever, Karel van den: A halálsejtelem (De doods-gedachte Magyar nyelven)

De doods-gedachte is een bitter kruid

dat in elks leven wast

en in de afzondering wordt geplukt.

De mens steekt het in een knoopsgat van zijn jas.

Of hij rechtop gaat of zijn hoofd bukt

steeds stijgt de wrange geur

en hangt altijd in de aandachtige neus.

Als hij één ogenblik zijn gelaat betast

dan voelt hij het doodshoofd achter zijn vlees

en wordt die schrik een last.

Wat baat de bloei van een thee-roos

bij de geur van dit bitter kruid?

Elk andere bloem is broos

en bladert uit.

Alleen de doods-gedachte bloeit onsterfelijk

in het knoopsgat van een zwarte jas

en op het wit satijn der bruid.

A halálsejtelem keserű fűszer,

minden életre rátapad,

ki-ki magának tépi szirmát,

Tűzi kabátja gomblyukába.

Ha egyenesen áll, ha főlehajtva,

a fanyar illat mindig fölszáll,

érzékeny órán megül körötte.

Ha percre megtapintjuk arcunk,

csontváz mered a hús mögött,

ránksúlyosul az ijedtség terhe.

Mit ér a tearózsa nyílása

e fűszer keserű illata mellett?

Bimbózhat minden más virág,

fonnyadva szirmot ejthet,

csupán a halálsejtelem virágzik halhatatlanul

fekete kabát gomblyukában

s a menyasszony fehér szatén ruháján.