Oever, Karel van den: A telefonpózna (De telefoon-paal Magyar nyelven)

Langs het eenzaam spoor

de telefoon-paal.

Hij gonst.

Er is geen ander geluid

langs het eindeloos spoor.

Een wolk drijft hoog over hem

en is onverschillig.

Het landschap 'gaat zijn gang'...

Toch gonst de telefoon-paal dag en nacht,

onder de hemel.

Het is een verlaten pijn,

een onophoudelijke klacht...

Als wij hem horen:

ons hart breekt, in zelfpijn verloren.

We weten dat over de ganse wereld

de telefoon-paal klaagt,

alsof ons eigen smart

aan zijn draden knaagt.

Magányos sínek mentén

telefonpózna

zsibong.

A sínek végtelene mentén

nincs semmi más hang.

Felhő vonul fölötte

közönyösen.

Megy minden „kiszabott útján"…

Zúg mégis nappal, éjjel az ég

alján a telefonpózna,

feledett fájdalom

szünetlen panaszképp …

Ha halljuk, szívünk megszakad

önnön kínunkba veszve.

Tudjuk, az egész világon

sír a telefonpózna,

akárha saját bánatunkat

jajongná drótja.